Ο τάφος των προπονητών, το... στίγμα του Ιβάνοβιτς και η προκοπή του Γιάννη!

Το γράφω αυτό διότι πριν από δεκατέσσερις μήνες η εντός έδρας ήττα από τη Λαμποράλ Κούτσα είχε ως αποτέλεσμα να αποπεμφθεί ο Αργύρης Πεδουλάκης, τον οποίον διαδέχθηκε εκ των ενόντων και εξ εφέδρων ο Φραγκίσκος Αλβέρτης με συνεργάτη τον Δημήτρη Πρίφτη που άφησε τη δουλειά του στον Κολοσσό Ρόδου και στο τέλος της σεζόν έβαλε στο βιογραφικό του έναν τίτλο...
Τότε ο Γιαννακόπουλος αδίκησε τον Πεδουλάκη, αλλά θαρρώ πως αυτήν τη φορά υπερέβαλε εαυτόν και εκτός από τον Ιβάνοβιτς αδίκησε και την ίδια την ομάδα, της οποίας δηλώνει απλός φίλαθλος, αλλά και την ιστορία της οικογένειάς του...

Παρεμπιπτόντως, στην εφετινή σεζόν επιβεβαιώνεται πανηγυρικά το περίφημο απόφθεγμα από τον Επιτάφιο του Περικλή, υπό την έννοια ότι «προπονητών επιφανών παν ντέρμπι τάφος»!
Στις 9 του περασμένου Οκτωβρίου το κάρφωμα του Μπατίστα στην εκπνοή του προημιτελικού του Κυπέλλου έστειλε στο σπίτι του τον Γιώργο Μπαρτζώκα και έφερε στη θέση του πρώτα τον Μίλαν Τόμιτς και εν συνεχεία τον Γιάννη Σφαιρόπουλο, ενώ προχθές το κάρφωμα του Ντάρντεν άφησε χωρίς δουλειά τον Ντούσκο Ιβάνοβιτς και αναγκάζει τον Παναθηναϊκό να αναζητήσει έναν καινούργιο σωτήρα, που μπορεί κιόλας να τον λένε Σωτήρη!
Βασίλης ΣκουντήςΟ Μανωλόπουλος είναι πιο... προπονητής απ' ό,τι ήταν πέρυσι ο Αλβέρτης, που ελάχιστοι «του το είχαν» να αναλάβει αυτό το ρίσκο, ωστόσο ο Φραγκίσκος διαθέτει ένα συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι οποιουδήποτε άλλου: αποτελεί το ιερό σύμβολο της ομάδας και -δεδομένου κιόλας ότι η φανέλα του με το Νο 4 κρέμεται από την οροφή του ΟΑΚΑ- μπορεί να μιλήσει στο θυμικό και στην ψυχή των παικτών και του κόσμου...
Στον αντίποδα ο Ολυμπιακός βγήκε ωφελημένος τα μάλα από την αλλαγή που συντελέστηκε μεσούσης της σεζόν κι αυτό δεν έχει να κάνει με το εάν ο νυν είναι καλύτερος από τον τέως, αλλά με το ότι ο Σφαιρόπουλος αποδείχτηκε ο κατάλληλος άνθρωπος, την κατάλληλη στιγμή, στην κατάλληλη ομάδα: για την ακρίβεια, που εμπεριέχει κιόλας την ειδοποιό διαφορά στην υπόθεση, με το πέρασμα του χρόνου αποδείχτηκε ο κατάλληλος για την ηρεμία του άνθρωπος!
Εχει βεβαίως και ο Γιάννης τις εκρήξεις του, μπορεί να φωνάξει και να βάλει χέρι στους παίκτες για ένα λάθος, αλλά γενικώς αποπνέει αυτήν την ηρεμία και τη γαληνότητα που είχε ανάγκη ο Ολυμπιακός για να βρει την ισορροπία και τον σωστό βηματισμό του και (μετά τα σοκ του αποκλεισμού από τον Παναθηναϊκό και της ήττας από τη Νέα Κηφισιά) να διανύσει άπταιστες διαδρομές τόσο στο πρωτάθλημα όσο και στην Ευρωλίγκα.
Σε αντίθεση με τον Ιβάνοβιτς πάλι, ο Σφαιρόπουλος μπορεί να είναι νεαρότερος, πιο άπειρος και ολιγότερο προβεβλημένος, αλλά στις δυο μεταξύ τους αναμετρήσεις εμφανίστηκε πιο διαβασμένος στην τακτική, πιο ψαγμένος στις επιλογές και πιο έτοιμος να διαχειριστεί τις ιδιαίτερες καταστάσεις των ντέρμπι...
Σε πείσμα του ονόματός του, ο Ιβάνοβιτς δεν έβγαλε καν τη σεζόν, αποχωρεί από τον Παναθηναϊκό χωρίς να αφήσει ένα διακριτό προσωπικό στίγμα και θα μνημονεύεται για κάποιες μεγάλες νίκες, αλλά όχι για την εμπέδωση μιας αγωνιστικής φιλοσοφίας...
Την ίδια στιγμή ο προκομμένος Σφαιρόπουλος έχει δικαιώσει με τρανό τρόπο την επιλογή των Αγγελόπουλων (οι οποίοι, παρεμπιπτόντως, τον είχαν στα υπ' όψιν τους από το 2008, όταν έφυγε για να κάνει σόλο καριέρα), ξεπέρασε κατά πολύ τις προσδοκίες της πιάτσας και κάθε μέρα που περνάει αποδεικνύει όχι πόσο καλός είναι, αλλά κάτι πιο σπουδαίο: πόσο καλύτερος μπορεί να γίνει!
Αμ το άλλο; Ισως το μεγαλύτερο παράσημο του προπονητή του Ολυμπιακού είναι ότι βγαίνει κάθε τρεις και λίγο ο Σπανούλης και δεν αναγνωρίζει απλώς τη συμβολή του, αλλά τον εγκωμιάζει τόσο πολύ, ώστε (φαντάζομαι πως ο όντως σεμνός και ανυπόκριτα ταπεινός) Σφαιρόπουλος θα τον ακούει και θα κοκκινίζει!
Μιας και είναι επίκαιρη, αλλά και επίμαχη η σκηνή, νομίζω ότι και ο Γιάννης θα πιάνει τα αυτιά του και θα κάνει πως δεν ακούει τα κομπλιμέντα!
Είναι μεγάλο παράσημο για έναν προπονητή, ανεξαρτήτως του ονόματος και του παλμαρέ του, να μπορεί να οιστρηλατεί τους παίκτες του, να τους εμπνέει να δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους (και) για πάρτη του και να τους αναγκάζει να πίνουν νερό στ' όνομά του: μολονότι η ευτυχία δεν είναι ποτέ παντοτινή, αυτό που απολαμβάνει ο Σφαιρόπουλος και αποτελούσε για δεκατρία χρόνια το συγκριτικό πλεονέκτημα και το προνόμιο του Παναθηναϊκού, είναι ό,τι δεν θα πάρει μαζί του φεύγοντας από την Αθήνα ο Ιβάνοβιτς...
Από εκεί και πέρα είμαι περίεργος να δω σε τι θα καταλήξει η Ιστορία (του Παναθηναϊκού) εάν κι εφόσον επαναληφθεί...
Πηγή: Goal