Το τυπογραφικό λάθος και όσα (δεν) μάθαμε από τον πρώτο τελικό

Στην επίσημη ιστοσελίδα του ΝΒΑ ανέβηκε χθες το πρωί ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο (του Στιβ Ασμπερνερ) για τα πράγματα που μάθαμε από τον δεύτερο τελικό του ΝΒΑ και αυτή όντως είναι μια ιντριγκαδόρικη θεώρηση των πραγμάτων...

Βεβαίως, για να πω και του... στραβού το δίκιο, τέτοιες θεωρήσεις είναι πολύ (πιο συνηθισμένες και) ιντριγκαδόρικες στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, αλλά μου άρεσε η ιδέα και υποκύπτω στον πειρασμό να την αντιγράψω, μολονότι αυτή η επιχείρηση προσομοίωσης πάσχει: οι τελικοί του ΝΒΑ βρίσκονται ήδη στο τρίτο στάδιό τους, ενώ το γαϊτανάκι των «αιωνίων» μόλις άρχισε να σέρνεται...

Για την ακρίβεια μόλις άρχισε να ξανασέρνεται για δέκατη σερί σεζόν και για 15η στα χρονικά, ωστόσο δεν έχουμε παράπονο, διότι πάντοτε μαθαίνουμε κάτι καινούργιο...

Βασίλης ΣκουντήςΠαρεμπιπτόντως, συμφωνώ, αλλά... διαφωνώ με την άποψη που εξέφρασε προχθές το βράδυ ο ΝτεΜάρκους Νέλσον, ότι δηλαδή ο κόσμος έχει υποτιμήσει τον Παναθηναϊκό και δεν του δίνει πολλές πιθανότητες να κατακτήσει τον τίτλο...
Συμφωνώ διότι μπορεί να αιωρείται μια τέτοια εκτίμηση στην πιάτσα, αλλά διαφωνώ κιόλας επειδή ακόμη και εκείνοι οι οποίοι τη διακινούν, έχουν πάντοτε την επιφύλαξη, που πηγάζει από το πρόσφατο παρελθόν και γι' αυτό κιόλας κρατάνε μια πισινή!
Κατά καιρούς ο Παναθηναϊκός έχει στεφθεί πρωταθλητής διαψεύδοντας την ίδια εκτίμηση και ανατρέποντας τα δεδομένα, με αποτέλεσμα, μεταξύ σοβαρού και αστείου, να τίθεται το ερώτημα εάν και κατά πόσον ο αυτοκαταστροφικός Ολυμπιακός μπορεί να εφεύρει και έναν καινούργιο τρόπο για να χάσει το πρωτάθλημα!
Εάν σώνει και καλά πρέπει να δοθεί απάντηση σε αυτό το προβοκατόρικο ερώτημα, αυτή όντως υπάρχει: ο Ολυμπιακός δεν έχει χάσει πρωτάθλημα σε σειρά τελικών με τον Παναθηναϊκό στην οποία να προηγήθηκε με 2-0...
Εχασε όμως ένα τέτοιο πρωτάθλημα, το 2002, από την ΑΕΚ!
Προς το παρόν οι «ερυθρόλευκοι» προηγούνται απλώς με 1-0 και αύριο θα επιδιώξουν το break, το οποίο ωστόσο δεν αποδείχτηκε φερέγγυο στην περσινή σειρά, όταν άλωσαν το ΟΑΚΑ στον τρίτο αγώνα. Την ίδια στιγμή ο Παναθηναϊκός, αγωνιζόμενος υπέρ βωμών και εστιών, θα επιδιώξει να ισοφαρίσει, διότι εάν βρεθεί πίσω με 2-0, τότε θα κινδυνεύει σοβαρά να υποστεί αυτό που ο ίδιος έχει καταφέρει δυο φορές κόντρα στον «αιώνιο» αντίπαλό του...
Το sweep εννοώ, το οποίοι οι «πράσινοι» πέτυχαν το 2006, αλλά και το 2013, όταν μάλιστα ο Ολυμπιακός αφενός είχε το πλεονέκτημα έδρας και αφετέρου προερχόταν από το θριαμβευτικό repeat στην Ευρωλίγκα!
Ως εκ τούτου, και για να επιστρέψω στην ξεπατικωμένη ιδέα, το πιο φρόνιμο στα καθ' ημάς θα ήταν να περιμένουμε το τέλος της σειράς να διαπιστώσουμε (εάν και) τι είναι αυτό που μάθαμε σε σχέση με τους τελικούς των προηγουμένων ετών...
Εν πάση περιπτώσει, αυτό που μάθαμε προχθές είναι ότι μια ομάδα η οποία παίζει στο σπίτι της μπορεί να επικρατήσει και μάλιστα χωρίς να ζοριστεί στο τέλος, σε πείσμα τριών καθόλου ευκαταφρόνητων συνθηκών: βρέθηκε 13 πόντους πίσω, είχε 0/13 τρίποντα μέχρι να κάνει σεφτέ και το πρώτο βιολί της ήταν φάλτσο!
Εν τέλει ο Ολυμπιακός νίκησε τον Παναθηναϊκό έχοντας τέσσερις παίκτες με διψήφιο νούμερο πόντων, μη συμπεριλαμβανομένου του Βασίλη Σπανούλη, που είχε μόλις επτά πόντους με 2/11 σουτ και δυο ασίστ.
Εμπεδώσαμε επίσης με τον πλέον εμφατικό τρόπο πόσο μεγάλη αξία έχουν τα επιθετικά ριμπάουντ, τα λάθη και ως απόρροια αυτών οι επιπλέον ευκαιρίες στο σκοράρισμα: ο Ολυμπιακός «έγραψε» στη στατιστική του 14 επιπλέον κατοχές, χάρη στα 14 επιθετικά ριμπάουντ που κατέβασε (έναντι των επτά του Παναθηναϊκού) και στα οκτώ λιγότερα λάθη!
Δεν ήταν πολλά για την πίεση ενός τελικού και μάλιστα εκτός έδρας τα 12 λάθη του Παναθηναϊκού, αλλά υπήρξαν ελάχιστα και μοιάζουν με... τυπογραφικό λάθος τα τέσσερα του Ολυμπιακού!
Στην αντίπερα όχθη επιβεβαιώσαμε αυτό που ήδη ξέραμε για τον Μαυροκεφαλίδη, ο οποίος είναι ένας άλλος παίκτης σε σχέση με την κανονική περίοδο, μπορεί να σκοράρει όπως, όπου και όποτε θέλει, αλλά επιτρέπει το ίδιο και στους αντιπάλους του!
Καταλάβαμε επίσης τη σημασία του ρόλου του Δημήτρη Διαμαντίδη, ακόμη κι όταν δεν είναι βασικός, αλλά μοιάζει αναντικατάστατος, σε μια περίοδο στην οποία τα πόδια του δεν είναι φρέσκα και συν τοις άλλοις του λείπει (δίκην tandem) ένας ψηλός τύπου Γκιστ ή Λάσμε για να αρπάζει τις μπάλες που πετάει μέσα στη ρακέτα και να τελειώνει τις φάσεις.
Στο τέλος της βραδιάς επιβεβαιώσαμε αυτό που άλλοι το υποψιάζονταν, άλλοι το θεωρούσαν δεδομένο, άλλοι πόνταραν πάνω του και άλλοι το φοβόντουσαν: ο Ολυμπιακός υπερέχει σε ποιότητα, πληρότητα, ομοιογένεια, πείρα, ένταση, αυτοματισμούς και ταχύτητα και ως εκ τούτου -και όχι υπό το βάρος του 0-1 και του μειονεκτήματος έδρας- ο «short handed», που λένε και οι Αμερικανοί, ελέω Γκιστ, Παππά και Μπατίστα, Παναθηναϊκός καλείται να πετύχει μια υπέρβαση.
Μεθαύριο, στην επόμενη σκηνή του έργου, θα δούμε τι θα έχουμε μάθει και από τον δεύτερο τελικό, σε σχέση με τον πρώτο...
Πηγή: Goal