Ο Ντομινίκ Ουίλκινς για την παγκόσμια μέρα αυτισμού

Dominic Wilkins for World Autism Day

The second day of April for over a decade has been dedicated to informing the world about autism and above all what it does to ensure that people with autism are properly integrated into the community and not living in the margins.


The best American basketball player ever to play in our country, Dominic Wilkins in a deep confession to The players tribune wrote a text talking about his two daughters who have different forms of autism.

A text not only with the sensitivity of the father but also with deep human sensitivity. Read it worth the time and time:

"It's funny. Sometimes you have to lose something to understand how much it meant to you. I've been in basketball for 52 years, from the first time I ever played ball to my eight, playing has always been a part of my life. I've been psyched with him ever since I remembered myself, but when I retired in 1999 and started my life off the pitch, the strong feelings I had for the game started to change. My family was missing, the trips and time away home, it was a challenge, basketball was still my life, but my family was missing me a lot When the NBA closed last month because of the coronavirus crisis, I knew I was going to miss the game, but I knew this interruption would it gave me the opportunity to spend more time with my family.

I have been working with Hawks for the last 16 years and still travel with the team, I am an analyst on television. For a couple of weeks we were in isolation, not watching basketball. Just a few days ago I saw a fight, since the NBA was cut short. It was online, the Cavaliers' win over the Warriors at Christmas 2016. I was impressed with my reaction. I loved basketball again. The warmth between the players, the competition, the way the Cleveland world became a punch, took me to the reasons I tied my laces and got a ball. We are talking about a sport where anyone can get a ball and play.

I was thinking about it, you know, not many people know that I have two children with disabilities. My 22-year-old daughter, Daniel, is on the autism spectrum, while my 12-year-old Jojo has meningioma. Watching matches live has always been a challenge for them. The world, the commotion, the lights, the way people look at them who do not understand what they are facing. I got to the point of not taking them to the races, I could see their frustration and fears again and again as people judged them and didn't understand them. I didn't want to go through all this. As soon as I learned about the work being done at the Calcutta City Foundation, things started to change. I have been on the board of the foundation for the last three years. 2018 has been working with Hawks Field staff and volunteers to meet people with these needs. They created a room and offered them some tools, that changed everything for my family. We could now go to the races as a family, all my kids were accepted.

As I watched the race last week, I realized the isolation we all feel right now. We miss having fun through our favorite sports, concerts, which is something my children are constantly living with. Like so many other kids in their daily lives. Let's celebrate World Autism Day on April 2nd. Basketball will come back stronger and better than before. Our isolation will disappear when we re-enter the community. But for those in need, the world will remain the same unless we change it, if we begin to understand and accept it. "
*** Ο Ντομινίκ Ουίλκινς για την παγκόσμια μέρα αυτισμού

Η δεύτερη μέρα του Απριλίου εδώ και πάνω από μια δεκαετία είναι αφιερωμένη στην ενημέρωση του κόσμου για τον αυτισμό και κυρίως για το τι χειάζεται ώστε όσοι πάσχουν από αυτισμό να είναι ενταταγμένοι κανονικά στο κοινωνικό σύνολο και να μη ζουν στο περιθώριο.

Ο καλύτερος Αμερικάνος μπασκετμπολίστας που έπαιξε ποτέ στη χώρα μας, ο Ντομινίκ Ουίλκινς σε μια εξ βαθέων εξομολόγηση του στο The players tribune έγραψε ένα κείμενο μιλώντας για τις δύο κόρες του που πάσχουν από διαφορετικές μορφές αυτισμού.

Ενα κείμενο οχι μόνο με την ευαισθησία του πατέρα αλλά και με βαθιά ανθρώπινη ευαισθησία. Διαβάστε το αξίζει τον κόπο και τον χρόνο:

"Είναι αστείο. Κάποιες φορές πρέπει κάτι να χαθεί για να καταλάβεις πόσα σήμαινε για εσένα. Βρίσκομαι κοντά στο μπάσκετ εδώ και 52 χρόνια, από την πρώτη φορά που έπιασα μπάλα στα οκτώ μου, το παιχνίδι ήταν πάντα μέρος της ζωής μου. Το έζησα, είχα ψύχωση μαζί του από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Όταν αποσύρθηκα όμως το 1999 και άρχισα τη ζωή μου έξω από τα γήπεδα, τα δυνατά συναισθήματα που είχα για το παιχνίδι άρχισαν να αλλάζουν. Ακόμη το αγαπούσα, όμως είχα αρχίσει να αισθάνομαι ότι μου έλειπε η οικογένειά μου. Τα ταξίδια και ο χρόνος μακριά από το σπίτι, ήταν πρόκληση. Το μπάσκετ ήταν ακόμη η ζωή μου, όμως μου έλειπε πολύ η οικογένειά μου. Όταν το ΝΒΑ έκλεισε τον περασμένο μήνα εξαιτίας της κρίσης του κορονοϊού, ήξερα ότι θα μου λείψει το παιχνίδι. Ήξερα όμως ότι αυτή η διακοπή θα μου έδινε την ευκαιρία να περάσω περισσότερο χρόνο με την οικογένειά μου.

Δούλεψα στους Χοκς τα τελευταία 16 χρόνια και ακόμη ταξιδεύω με την ομάδα, είμαι αναλυτής των αγώνων της στην τηλεόραση. Για μερικές εβδομάδες ήμασταν στην απομόνωση, δεν παρακολουθούσα μπάσκετ. Μόλις πριν από μερικές μέρες είδα έναν αγώνα, από τη στιγμή που διακόπηκε το ΝΒΑ. Ήταν στο διαδίκτυο, η νίκη των Καβαλίερς επί των Γουόριορς τα Χριστούγεννα του 2016. Ήμουν εντυπωσιασμένος από την αντίδρασή μου. Αγάπησα ξανά το μπάσκετ. Η ζεστασιά ανάμεσα στους παίκτες, ο ανταγωνισμός, ο τρόπος με τον οποίο ο κόσμος του Κλίβελαντ έγινε μια γροθιά, με πήγαν στους λόγους που έδενα τα κορδόνια μου και έπαιρνα μια μπάλα. Μιλάμε για ένα άθλημα που οποιοσδήποτε μπορεί να πάρει μια μπάλα και να παίξει.

Το σκεφτόμουν, ξέρετε, δεν είναι πολλοί αυτοί που γνωρίζουν ότι έχω δύο παιδιά με ειδικές ανάγκες. Η 22χρονη κόρη μου, Ντανιέλ, βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού, ενώ η 12χρονη Τζότζο έχει μηνιγγομυελοκήλη. Το να παρακολουθήσουν αγώνες ζωντανά, ήταν πάντα μια πρόκληση για εκείνες. Ο κόσμος, η φασαρία, τα φώτα, ο τρόπος που τις κοιτάζουν άνθρωποι που δεν καταλαβαίνουν τι αντιμετωπίζουν. Έφτασα στο σημείο να μην τις παίρνω σε αγώνες, μπορούσα να δω την απογοήτευση και τους φόβους τους ξανά και ξανά, καθώς ο κόσμος τις έκρινε και δεν τις καταλάβαινε. Δεν ήθελα να το περνούν όλο αυτό. Μόλις έμαθα για τη δουλειά που γίνεται στο ίδρυμα Κάλτσουρ Σίτι, όλα άρχισαν να αλλάζουν. Είμαι στο διοικητικό συμβούλιο του ιδρύματος τα τελευταία τρία χρόνια. Το 2018 δούλεψε με τους εργαζόμενους στο γήπεδο των Χοκς και με εθελοντές, ώστε να μπορούν να δέχονται άτομα με αυτές τις ανάγκες. Δημιούργησαν ένα δωμάτιο και τους πρόσφεραν κάποια εργαλεία, αυτό τα άλλαξε όλα για την οικογένειά μου. Πλέον μπορούσαμε να πηγαίνουμε στους αγώνες σαν οικογένεια, όλα τα παιδιά μου έγιναν αποδεκτά.

Όπως παρακολουθούσα λοιπόν τον αγώνα την περασμένη εβδομάδα, αντιλήφθηκα την απομόνωση που αισθανόμαστε όλοι μας αυτή τη στιγμή. Μας λείπει η διασκέδαση μέσω των αγαπημένων μας αθλημάτων, των συναυλιών, είναι κάτι με το οποίο τα παιδιά μου ζουν συνεχώς. Όπως τόσα άλλα παιδιά στην καθημερινότητά τους. Στις 2 Απριλίου γιορτάζοντας την Παγκόσμια Ημέρα Αυτισμού ας σκεφτούμε. Το μπάσκετ θα επιστρέψει, πιο δυνατό και καλύτερο από πριν. Η απομόνωσή μας θα εξαφανιστεί, όταν μπούμε ξανά στην κοινότητα. Για εκείνους όμως που έχουν ανάγκες, ο κόσμος θα μείνει ίδιος εκτός αν εμείς τον αλλάξουμε, αν αρχίσουμε να τους καταλαβαίνουμε και να τους αποδεχόμαστε".
Πηγή: Novasports.gr