Αταμάν: «Όλοι μου έλεγαν ότι δεν είναι καλό για μένα να έλθω στον Παναθηναϊκό» (vid)

Ataman: "Everyone told me that it is not good for me to come to Panathinaikos" (vid)

Ergin Ataman talked about the doubts in his face and how he uses them, celebrating with raised fists and how he "built" Panathinaikos to step on the top of Europe again.

The season ended ideally for Panathinaikos AKTOR by winning the championship in the series of finals with Olympiakos, while previously the "greens" stepped on top of Europe for the seventh time in their history.

For his part, Ergin Ataman gave an interview to Baskonia forward Chima Moneke, saying:

- On coaching: "It's a difficult job, I like coaching, it's my life. I started at the age of 22 and in Efes as an assistant and at the age of 30 I was the first coach and went to the finals in Turkey. I don't have a lot of pressure, for me it's fun, it's work but also a hobby."

- On who influenced him in coaching: “I used to play basketball, I wanted to be a pro but I wasn't good enough to do it. Then I was given the opportunity to coach teams at young ages from the age of 22. I learned a lot from Odin Ors. When I felt ready at the age of 29, I stepped up as head coach.

- On his proudest moment: “I have many proud moments. I was the first Turkish coach who, at the age of 33, coached a team in Italy, in Siena. It was a dream for me. At the first press conference there and when they asked me about my goals, I told them that I came to win the Saporta Cup. And the other day they wrote in the newspapers "let's see how many days this coach will last". And then in the middle of the season we got Saporta, the next season we played in the Euroleague and one season after that we were in the Final Four of the Euroleague. For me it was terrible. I like challenges. In my first year at Galatasaray we won the first title after 27 years. At Besiktas, after 57 years, we won everything. The Cup, the championship and European".

- About the doubts on his face and how he uses them: "I like talking to people on the street. In Athens I used to go to the beach in the summer to swim in the winter. And they would see me and wonder what I was doing there. Nothing! I am a simple person and enjoy life. And so does my family. And my son is always with me in the locker room. And with the players I'm like a friend, but other times I'm tougher but I respect them, their life. They are not machines. I'm the coach but I don't play… playstation. I work with people, I respect them and if they respect me everything is clear."

- On Ataman's differences as a person and as a coach: "I am relaxed outside the court. You might see me arguing with someone on the court but that's about basketball. That doesn't happen off the field. I fight, I fight for glory, for my team, my players. I always fight on the field to show my players as a leader that they should too. Sometimes the referees send me off, but everything is done according to plan. The players need to see that he wants to win and exudes passion. I like to pass that on to my players.

- On his celebration with raised fists: "Basically, I don't remember how this started, it happened gradually. Then I saw that people liked it and I continued it. This is emotion, communication with the fans. I like to give them my passion. It's something special for me. Even when I lose, in Barcelona when we were eliminated, I still showed my fists because I show that I don't give up. But in the final we will win and in the end we won the title with Efes".

- If he regrets something: "There is nothing special. I'm happy. Maybe the back-to-back with Efes and the season that was canceled due to the coronavirus, which was probably our best season. Everyone was talking about how we played like an NBA team. They asked me afterwards why don't you go to the NBA? I am here. If I can make a European team with foreign and American players play like an NBA team, why can't I do it there. To be afraid to do it there too? At that time I thought that a proposal might come and it was a strong emotional moment for me. But then I saw that there is a different mindset. I talked to some managers, they told me that I should go there (USA) to be an assistant for some years. I am European champion for two years in a row, how can I do this? European basketball is something different, a mix with the NBA and I really like it."

- On winning the Euroleague with Panathinaikos and what convinced him to join the team: "At the beginning when I had this proposal, everyone told me that it is not good for me. You are a two-time European champion, one year you didn't make it. That is to take a team from 17th place and who have not been to the Final Four for 12 years and the fans had somewhat lost faith in the club. But I had a great feeling in my first meeting with Dimitris Giannakopoulos. He is a different person, with a lot of passion and he respects me a lot.

When he made me the offer I immediately accepted it and set myself a challenge. I said I won't work with the team that finished 17th, but I want to change everything. They were telling me how are you going to change 10-11 players? I told them not to worry because I had done the same in Ephesus in 2018 when I went there. So we built a very good team, with personalities and players with character.

Everyone thought we spent too much budget. We may have 1-2 more expensive players but the rest are in the normal budget. But because they are 11 new players, many believe they cost as much as Slukas. Kostas was a different case. He was one of the stars of the Euroleague, the key player for our rival, Olympiakos, and then we built our team with good characters. When we started the season we realized that we were missing something. What was; Kendrick Nunn.

He was free and gave us a lot offensively. Defensively we did a great job, the whole staff and the players.

And gradually we built our confidence. We set a record for away wins and that gave us confidence going into the playoffs. We believed in ourselves more and the victory at Real's home was very important. And so we made it to the Final Four and the final. I didn't know if we would be champions but for me it was incredible. To go from 17th place to the final was amazing for all of us."

*** Αταμάν: «Όλοι μου έλεγαν ότι δεν είναι καλό για μένα να έλθω στον Παναθηναϊκό» (vid)

Ο Εργκίν Αταμάν μίλησε για τις αμφιβολίες στο πρόσωπό του και πώς τις χρησιμοποιεί, τον πανηγυρισμό με τις υψωμένες γροθιές και το πώς «έχτισε» τον Παναθηναϊκό ώστε να πατήσει ξανά στην κορυφή της Ευρώπης.

Η σεζόν ολοκληρώθηκε ιδανικά για τον Παναθηναϊκό AKTOR με την κατάκτηση του πρωταθλήματος στη σειρά των τελικών με τον Ολυμπιακό ενώ προηγουμένως οι «πράσινοι» πάτησαν στην κορυφή της Ευρώπης για έβδομη φορά στην ιστορία τους.

Από την πλευρά του, ο Εργκίν Αταμάν παραχώρησε συνέντευξη στον φόργουορντ της Μπασκόνια, Τσίμα Μονέκε, μιλώντας:

- Για την προπονητική: «Είναι δύσκολη δουλειά, μου αρέσει η προπονητική, είναι η ζωή μου. Ξεκίνησα στα 22 μου και στην Εφές ως βοηθός και στα 30 μου ήμουν πρώτος προπονητής και πήγα στους τελικούς της Τουρκίας. Δεν έχω πολλή πίεση, για μένα είναι διασκέδαση, είναι δουλειά αλλά και χόμπι».

- Για το ποιος τον επηρέασε στην προπονητική: «Έπαιζα μπάσκετ, ήθελα να γίνω επαγγελματίας αλλά δεν ήμουνα αρκετά καλός για να το κάνω. Μετά μου δόθηκε η ευκαιρία να προπονήσω ομάδες σε μικρές ηλικίες από τα 22 μου. Έμαθα πολλά από τον Όντιν Ορς. Όταν ένιωσα έτοιμος στα 29 μου προχώρησα ως πρώτος προπονητής.

- Για την πιο περήφανη στιγμή του: «Έχω πολλές περήφανες στιγμές. Ήμουν ο πρώτος Τούρκος προπονητής που στα 33 μου προπόνησα ομάδα στην Ιταλία, στην Σιένα. Ήταν ένα όνειρο για μένα. Στην πρώτη συνέντευξη Τύπου εκεί και όταν με ρώτησαν τους στόχους μου τους είπα πως ήρθα για να πάρουμε το Κύπελλο Σαπόρτα. Και την άλλη μέρα έγραφαν στις εφημερίδες «να δούμε πόσες μέρες θα αντέξει αυτός ο κόουτς». Και μετά μέσα στη σεζόν πήραμε το Σαπόρτα, την επόμενη σεζόν παίξαμε στην Ευρωλίγκα και μία σεζόν μετά ήμασταν στο Φάιναλ Φορ της Ευρωλίγκα. Για μένα ήταν τρομερό. Μου αρέσουν οι προκλήσεις. Στην πρώτη μου χρονιά στη Γαλατάσαραϊ κερδίσαμε τον πρώτο τίτλο μετά από 27 χρόνια. Στην Μπεσίκτας μετά από 57 χρόνια κερδίσαμε τα πάντα. Το Κύπελλο, το πρωτάθλημα και Ευρωπαϊκό».

- Για τις αμφιβολίες στο πρόσωπό του και πως τις χρησιμοποιεί: «Μου αρέσει να μιλάω με τους ανθρώπους στον δρόμο. Στην Αθήνα πήγαινα το καλοκαίρι στην παραλία το χειμώνα για να κολυμπήσω. Και με έβλεπαν και αναρωτιόντουσαν τι κάνω εκεί. Τίποτα! Είμαι ένας απλός άνθρωπος και απολαμβάνω τη ζωή. Και η οικογένειά μου το ίδιο. Και ο γιος μου είναι συνέχεια μαζί μου στα αποδυτήρια. Και με τους παίκτες είμαι σαν φίλος, αλλά άλλες φορές είμαι πιο σκληρός αλλά τους σέβομαι, τη ζωή τους. Δεν είναι μηχανές. Είμαι ο κόουτς αλλά δεν παίζω… playstation. Δουλεύω με ανθρώπους, τους σέβομαι και αν με σέβονται όλα είναι καθαρά».

- Για τις διαφορές του Αταμάν ως άνθρωπος και ως κόουτς: «Έξω από το παρκέ είμαι χαλαρός. Μπορεί να με βλέπετε να μαλώνω με κάποιον μέσα στο γήπεδο αλλά αυτό είναι για το μπάσκετ. Δε συμβαίνει αυτό έξω από το γήπεδο. Παλεύω, μάχομαι για τη δόξα, για την ομάδα μου, τους παίκτες μου. Πάντα παλεύω στο γήπεδο για να δείξω στους παίκτες μου ως ηγέτης ότι πρέπει να το κάνουν και αυτοί. Άλλες φορές με αποβάλλουν οι διαιτητές, αλλά όλα γίνονται βάσει πλάνου. Οι παίκτες πρέπει να δουν ότι αυτός θέλει να κερδίσει και βγάζει πάθος. Μου αρέσει να το μεταδίδω αυτό στους παίκτες μου. 

- Για τον πανηγυρισμό του με τις υψωμένες γροθιές: «Βασικά, δε θυμάμαι πως ξεκίνησε αυτό, έγινε σταδιακά. Μετά είδα ότι άρεσε στον κόσμο αυτό και το συνέχισα. Αυτό είναι συναίσθημα, επικοινωνία με τους οπαδούς . Μου αρέσει να τους δίνω το πάθος μου. Είναι κάτι σπέσιαλ για μένα. Ακόμα και όταν χάνω, στην Μπαρτσελόνα όταν αποκλειστήκαμε, πάλι έδειξα τις γροθιές μου γιατί δείχνω πως δεν τα παρατάω. Στον τελικό όμως θα κερδίσουμε και στο τέλος πήραμε τον τίτλο με την Εφές».

- Αν μετανιώνει για κάτι: «Δεν υπάρχει κάτι ιδιαίτερο. Είμαι χαρούμενος. Ίσως στο back-to-back με την Εφές και τη σεζόν που ακυρώθηκε λόγω του κορωνοϊού, που ήταν μάλλον η καλύτερή μας σεζόν. Όλοι μιλούσαν ότι παίζαμε σαν ομάδα του ΝΒΑ. Με ρώτησαν μετά γιατί δεν πας στο ΝΒΑ; Είμαι εδώ. Αν μπορώ να κάνω μια ευρωπαϊκή ομάδα με ξένους και Αμερικανούς παίκτες να παίζει όπως μια ομάδα του ΝΒΑ, γιατί να μην μπορώ να το κάνω και εκεί. Για να φοβηθώ να το κάνω και εκεί; Εκείνη την περίοδο πίστευα πως μπορεί να έρθει μία πρόταση και ήταν μια δυνατή συναισθηματικά στιγμή για μένα. Αλλά μετά είδα ότι υπάρχει διαφορετική νοοτροπία. Μίλησα με κάποιους μάνατζερ, μου είπαν ότι πρέπει να πάω εκεί (ΗΠΑ) για να είμαι ως βοηθός για κάποια χρόνια. Είμαι πρωταθλητής Ευρώπης για δύο σερί χρονιές, πως μπορώ να το κάνω αυτό; Το ευρωπαϊκό μπάσκετ είναι κάτι διαφορετικό, ένα μείγμα με το ΝΒΑ και μου αρέσει πολύ».

- Για την κατάκτηση της Euroleague με τον Παναθηναϊκό και τι τον έπεισε να έρθει στην ομάδα: «Στην αρχή όταν είχα αυτή την πρόταση, όλοι μου έλεγαν ότι δεν είναι καλό για μένα. Είσαι δις πρωταθλητής Ευρώπης, μια χρονιά δεν τα κατάφερες. Το να πάρεις δηλαδή μια ομάδα από τη 17η θέση και που δεν έχει πάει σε Φάιναλ Φορ για 12 χρόνια και οι φίλαθλοι είχαν χάσει κάπως την εμπιστοσύνη τους στο κλαμπ. Αλλά είχα ένα σπουδαίο συναίσθημα στην πρώτη μου συνάντηση με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο. Είναι ένας διαφορετικός άνθρωπος, με πολύ πάθος και με σέβεται πολύ.

Όταν μου έκανε την πρόταση την δέχτηκα άμεσα και έβαλα στον εαυτό μου μια πρόκληση. Είπα πως δε θα δουλέψω με την ομάδα που τερμάτισε 17η, αλλά θέλω να τα αλλάξω όλα. Μου έλεγαν πως θα αλλάξεις 10-11 παίκτες; Τους είπα να μην ανησυχούν γιατί το ίδιο είχα κάνει στην Εφές το 2018, όταν πήγα εκεί. Έτσι, χτίσαμε μια πολύ καλή ομάδα, με προσωπικότητες και παίκτες με χαρακτήρα.

Όλοι πίστευαν πως ξοδέψαμε πολύ μεγάλο μπάτζετ. Μπορεί να έχουμε 1-2 παίκτες πιο ακριβούς αλλά οι υπόλοιποι είναι στο κανονικό μπάτζετ. Αλλά επειδή είναι 11 νέοι παίκτες, πολλοί πιστεύουν ότι κοστίζουν όσο ο Σλούκας. Ηταν μια διαφορετική περίπτωση ο Κώστας. Ηταν ένα από τα αστέρια της Ευρωλίγκας, ο παίκτης-κλειδί για τον αντίπαλό μας, τον Ολυμπιακό και μετά χτίσαμε την ομάδα μας με καλούς χαρακτήρες. Όταν ξεκινήσαμε τη σεζόν καταλάβαμε πως κάτι μας λείπει. Τι ήταν; Ο Κέντρικ Ναν.

Ήταν ελεύθερος και μας έδωσε πολλά επιθετικά. Αμυντικά κάναμε σπουδαία δουλειά όλο το σταφ με τους παίκτες.

Και σταδιακά χτίσαμε την αυτοπεποίθησή μας. Κάναμε ρεκόρ στις νίκες εκτός έδρας και αυτό μας έδωσε αυτοπεποίθηση για τα πλέι οφ. Πιστεύαμε περισσότερο στους εαυτούς μας και η νίκη στην έδρα της Ρεάλ ήταν πολύ σημαντική. Και έτσι φτάσαμε στο Φάιναλ Φορ και στον τελικό. Δεν ήξερα αν θα είμαστε πρωταθλητές αλλά για μένα ήταν απίστευτο. Από την 17η θέση να πηγαίνεις στον τελικό ήταν εκπληκτικό για όλους μας».

Πηγή: Gazzetta.gr