Γκαγκαλούδης: Ο βετεράνος γκαρντ έκοψε το μπάσκετ στα 46 του

Gagaloudis: The veteran guard quit basketball at 46

Giannis Gagaloudis announced his decision to retire from active play after 31 years of continuous presence on the court.

Giannis Gagaloudis announced that this season was his last as a player, retiring from active play at 46.

Gagaloudis played this year for Esperos Kallithea, coming one win away from participating in the National League 1 promotion finals and having celebrated, among other things, the 2004 championship with Panathinaikos and the FIBA ​​EuroCup Challenge with Aris.

The veteran guard gave an interview to EOK WebRadio, speaking:

About how he experienced this year: “As long as you still wear shorts, no matter how old you are, you are still a kid. For me, this year was very important, because it was essentially my last as a player. I lived it more as a teacher to the other kids. It went and ended very nicely, with a very good atmosphere. I said it and wrote it, we were like a… smurf village. We had a great time and that came out on the field. When you get to where you claim something more, you are left with a bittersweet taste. You got there when no one was expecting you, maybe not even us, but you didn’t make it and you move on to the next year.”

On his feelings about retiring: “I don’t have that kind of anxiety. There I have found my harbor, I have found my sanctuary for 5 years. I think I have changed as a person. I have experienced very nice things, I have made lifelong friendships, I have “bonded” very much with specific people, like the team president, Giannis Moschopoulos, where we are connected by a friendship that goes beyond basketball. Right now I'm done, we sat down, we talked, but we'll be together again next year, in different things. I have no anxiety or sadness, I'll leave this place as a full player, with my good and bad sides, like every human being." As for when he finally made up his mind: "I knew this time was coming and I was very prepared. I've been thinking about it for a long time. Right now, there are much more important things at play in my life than playing a 40-minute game. First of all, it's my child, who is a very good player and I really want to be near her, to see her, to brag about her, to admire her, not to miss her matches, as well as to get involved with the academies. I'll also have a position in the men's team. I'm not stopping, or anything. That's where I'll be and I know that there I'll... die, because that's what I love. I am 47 years old, so it is also… self-evident, I have exceeded the limit of a basketball player”.

On the reason why he is stopping this year: “Physically and mentally I could play for another 3-4 years. However, I made this decision now because last year I did not see a single game of my daughter, so she started to… twist my mouth, I was getting really angry. Secondly, when you play you have to have a motivation. I think the motivation has ended in me. Also, I have nothing else to do. I have won my titles, I have my personal achievements, I have made mistakes and right ones, so… it went too far. I am also tired, psychologically and physically, of Saturday coming and losing hours of my life in which I can do much more important things in basketball than playing a game. With the same love and enthusiasm that I played, I will be in the club and I will be present”.

On the top three moments in his career: "In my 31 years on the court, I know that I'm not the most beloved person on the planet. I've made too many mistakes, I've been... chased too much, I've been accused of too many things that I didn't do, but I never got into the process of sitting down and dealing with them, because I know very well who I am. It was my established policy not to deal with the outside world and do my job, whether I like it or not. You come to terms with your choices. In all the years I've played, it's difficult to single out three moments. I can say that I've had a great time on 90% of the teams I've played for. I have beautiful moments from every team. Certainly, for an athlete, titles count, so I will say the European Championship with Aris, the championship with Panathinaikos, the double I won in Tunisia, as well as the four years at Esperos, the two years at PAOK and the trips I have taken. There are so many things I can say, there are thousands of moments”.

On which match he would like to play again: “I would like to play a Panathinaikos-Olympiakos and an Aris-PAOK match again. If I could turn back time, I would play such a match again”.

On the people he stands out from those he collaborated with: “I spent two very nice years at Aris, I spent two very nice years at PAOK. At Aris I met my “dad”, Vangelis Alexandris, who will be my “dad” for the rest of my life. I became very “attached” to a team in 2010, as you all know, Maroussi. I had very nice moments there, as well as a very bad moment there. Then there is Esperos. I didn’t mention Panathinaikos because for me it is a chapter where it is not just a team. It is something completely different. It is a special part of my life, very powerful, very big, very emotional.”

On how he would like to be remembered: “I don’t want anyone to remember me the way I say. Everyone can remember me the way they want. Every person has every right to remember me the way they want. I care how my own people, my family, the people who know me well remember me. I have always been self-critical and have always taken responsibility for myself when I played, throughout my years. That is why I was the captain in most of my teams. If you ask me about a mistake I may have made, I will say that I lacked patience. I would have been more lenient. I could have done many things differently if I had been more patient, calmer, more cooperative. It was my clear choice in some things that happened in my career, which were also serious, not to speak. The fact that I do not speak does not mean that I am responsible for them and that I accept them”.

On what title he would give to his career: “I think that wherever I went and played, I did everything I could, from my soul. No one can dispute that, I never held anything back, I gave the best I had in me everywhere”.

On how he feels about being involved with academies: “A blessing. I consider myself blessed to be involved with children and to have played at this level. What I also say to the children is, ‘May you reach and play where you dream of’. I never expected in my life that one day I would wear the jersey of the team I love (ed. Panathinaikos) and for which I go to the stadium. It is a dream that I wish every child could make come true. I may have spent one year at Panathinaikos, but for me it is like spending a hundred.”

*** Γκαγκαλούδης: Ο βετεράνος γκαρντ έκοψε το μπάσκετ στα 46 του

Ο Γιάννης Γκαγκαλούδης ανακοίνωσε την απόφασή του να αποσυρθεί από την ενεργό δράση έπειτα από 31 χρόνια συνεχούς παρουσίας από τα παρκέ.

Ο Γιάννης Γκαγκαλούδης ανακοίνωσε ότι η φετινή σεζόν ήταν ο τελευταία του σαν παίκτης, αποχωρώντας από την ενεργό δράση στα 46 του.

Ο Γκαγκαλούδης αγωνίστηκε φέτος στον Έσπερο Καλλιθέας, φτάνοντας μία νίκη μακριά από τη συμμετοχή στους τελικούς ανόδου της National League 1 και έχοντας πανηγυρίσει, μεταξύ άλλων, το πρωτάθλημα του 2004 με τον Παναθηναϊκό και το FIBA EuroCup Challenge με τον Άρη.

Ο βετεράνος γκαρντ παραχώρησε συνέντευξη στο ΕΟΚ WebRadio, μιλώντας:

Για το πώς βίωσε τη φετινή χρονιά: «Όσο φοράς σορτσάκι ακόμα, όσο χρονών κι αν είσαι, είσαι ακόμα παιδί. Για ‘μένα αυτή η χρονιά ήταν πολύ σημαντική, γιατί ουσιαστικά ήταν και η τελευταία μου σαν παίκτης. Την έζησα πιο πολύ ως δάσκαλος στα υπόλοιπα παιδιά. Κύλησε και τελείωσε πάρα πολύ ωραία, με πολύ καλό κλίμα. Το έλεγα και το έγραφα, ήμασταν σαν ένα… στρουμφοχωριό. Περνάγαμε ωραία και αυτό έβγαινε στο γήπεδο. Όταν φτάνεις εκεί που διεκδικείς κάτι παραπάνω, σου μένει γλυκόπικρη γεύση. Έφτασες εκεί ενώ δε σε περίμενε κανείς, ίσως ούτε εμείς οι ίδιοι, αλλά δεν τα κατάφερες και προχωράς στην επόμενη χρονιά».

Για τα συναισθήματά του που αποσύρεται: «Δεν έχω τέτοιο άγχος. Εκεί έχω βρει το λιμάνι μου, έχω βρει εδώ και 5 χρόνια το ησυχαστήριό μου. Νομίζω ότι έχω αλλάξει κι εγώ σαν άνθρωπος. Έχω ζήσει πολύ ωραία πράγματα, έχω κάνει φιλίες ζωής, έχω “δεθεί” πάρα πολύ με συγκεκριμένους ανθρώπους, όπως ο πρόεδρος της ομάδας, Γιάννης Μοσχόπουλος, όπου μας συνδέει μια φιλία που είναι παραπάνω απ’ το μπάσκετ. Αυτήν τη στιγμή τελείωσα, καθίσαμε, μιλήσαμε, αλλά θα είμαστε ξανά μαζί του χρόνου, σε διαφορετικά πράγματα. Δεν έχω άγχος ή στεναχώρια, θα φύγω από αυτόν τον χώρο σαν παίκτης γεμάτος, με τα καλά μου και τα κακά μου, όπως κάθε άνθρωπος».

Για το πότε έβαλε για τα καλά μέσα του αυτήν τη σκέψη: «Ήξερα ότι έρχεται αυτή η ώρα και ήμουν πάρα πολύ προετοιμασμένος. Το σκεφτόμουν αρκετό καιρό. Αυτήν τη στιγμή στη ζωή μου παίζουν ρόλο πολύ πιο σημαντικά πράγματα απ’ το να παίξω ένα παιχνίδι 40 λεπτών. Πρώτα απ’ όλα είναι το παιδί μου, η οποία είναι μια πάρα πολύ καλή παίκτρια και θέλω πάρα πολύ να είμαι κοντά της να τη βλέπω, να την καμαρώνω, να τη θαυμάζω, να μη χάνω τους αγώνες της, όπως επίσης και να ασχοληθώ και με τις ακαδημίες. Θα έχω και ένα πόστο στην ανδρική ομάδα. Ούτε σταματάω, ούτε τίποτα. Εκεί θα είμαι και ξέρω ότι εκεί θα… πεθάνω, γιατί αυτό αγαπάω. Είμαι 47 χρονών, οπότε είναι και… αυτονόητο, έχω υπερβεί το όριο του μπασκετμπολίστα».

Για τον λόγο που σταματάει φέτος: «Σωματικά και ψυχικά μπορούσα να παίξω άλλα 3-4 χρόνια. Ωστόσο πήρα τώρα αυτήν την απόφαση γιατί πέρυσι δεν είδα ούτε ένα παιχνίδι της κόρης μου, οπότε άρχιζε και… στράβωνε το στόμα μου, τσαντιζόμουν πάρα πολύ. Δεύτερον, όταν παίζεις πρέπει να έχεις ένα κίνητρο. Νομίζω το κίνητρο τελείωσε μέσα μου. Επίσης, δεν έχω να κάνω κάτι άλλο. Έχω πάρει τους τίτλους μου, έχω τα προσωπικά μου επιτεύγματα, έχω κάνει λάθη και σωστά, οπότε… παρατράβηξε. Κουράστηκα κι εγώ, ψυχολογικά και σωματικά, να έρθει το Σάββατο και να χάνω ώρες απ’ τη ζωή μου στις οποίες μπορώ να κάνω πολύ πιο σημαντικά πράγματα πάνω στο μπάσκετ απ’ το να παίξω έναν αγώνα. Με την ίδια αγάπη και θέρμη που έπαιζα θα είμαι στον σύλλογο και θα δίνω το παρών».

Για τις κορυφαίες τρεις στιγμές στην καριέρα του: «Στα 31 χρόνια παρουσίας μου στα παρκέ γνωρίζω ότι δεν είμαι κι ο πιο αγαπητός άνθρωπος στον πλανήτη. Έχω κάνει πάρα πολλά λάθη, έχω… κυνηγηθεί πάρα πολύ, μου έχουν χρεώσει πάρα πολλά πράγματα τα οποία δεν έχω κάνει, αλλά δε μπήκα ποτέ στη διαδικασία να κάτσω να ασχοληθώ με αυτά, γιατί ξέρω πολύ καλά ποιος είμαι. Ήταν πάγια πολιτική δική μου να μην ασχολούμαι με τα γύρω-γύρω και να κάνω τη δουλειά μου, είτε αρέσω είτε όχι. Συμβιβάζεσαι με τις επιλογές σου. Στα τόσα χρόνια που έχω παίξει είναι δύσκολο να ξεχωρίσω τρεις στιγμές. Μπορώ να πω ότι έχω περάσει πάρα πολύ καλά στο 90% των ομάδων που έπαιξα. Από κάθε ομάδα κρατάω πανέμορφες στιγμές. Σίγουρα για ένα αθλητή μετρούν οι τίτλοι, οπότε θα πω το ευρωπαϊκό με τον Άρη, το πρωτάθλημα με τον Παναθηναϊκό, το νταμπλ που πήρα στην Τυνησία, καθώς και τα τέσσερα χρόνια στον Έσπερο, τα δύο χρόνια στον ΠΑΟΚ και τα ταξίδια που έχω πάει. Είναι πάρα πολλά που μπορώ να πω, οι στιγμές είναι χιλιάδες».

Για το ποιο ματς θα ήθελε να ξαναπαίξει: «Θα ήθελα να ξαναπαίξω ένα Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός και ένα Άρης-ΠΑΟΚ. 

Αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω, τέτοιο ματς θα ξαναέπαιζα». Για τα πρόσωπα που ξεχωρίζει απ’ όσα συνεργάστηκε: «Στον Άρη πέρασα δύο πολύ ωραία χρόνια, στον ΠΑΟΚ πέρασα δύο πολύ ωραία χρόνια. Στον Άρη γνώρισα τον “μπαμπά” μου, τον Βαγγέλη Αλεξανδρή, ο οποίος για όλη τη ζωή μου θα είναι “μπαμπάς” μου. “Δέθηκα” πολύ με μια ομάδα το 2010, όπως ξέρετε όλοι, το Μαρούσι. Πέρασα πολύ ωραίες στιγμές και εκεί, καθώς και μια πάρα πολύ άσχημη στιγμή εκεί. Μετά είναι ο Έσπερος. Δεν ανέφερα τον Παναθηναϊκό γιατί για εμένα είναι ένα κεφάλαιο όπου δεν πρόκειται απλά για μια ομάδα. Είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Είναι ξεχωριστό κομμάτι στη ζωή μου, πολύ ισχυρό, πολύ μεγάλο, πολύ συναισθηματικό».

Για το πώς θα ήθελε να τον θυμούνται: «Εγώ δε θέλω να με θυμάται κανείς όπως θα πω εγώ. Ο καθένας μπορεί να με θυμάται όπως θέλει. Ο κάθε άνθρωπος έχει το κάθε δικαίωμα να με θυμάται όπως θέλει. Με ενδιαφέρει πώς με θυμούνται οι δικοί μου άνθρωποι, η οικογένειά μου, οι άνθρωποι που με ξέρουν καλά. Πάντα έκανα την αυτοκριτική μου και πάντα έριχνα την ευθύνη πάνω μου όταν έπαιζα, όλα μου τα χρόνια. Γι’ αυτό και στις περισσότερες ομάδες μου ήμουν αρχηγός. Αν με ρωτήσεις για ένα λάθος που μπορεί να έχω κάνει, θα πω ότι δεν είχα υπομονή. Θα ήμουν πιο διαλλακτικός. Θα μπορούσα να είχα κάνει πολλά πράγματα διαφορετικά αν ήμουν πιο υπομονετικός, πιο ήρεμος, πιο συνεργάσιμος. Ήταν ξεκάθαρη επιλογή μου σε κάποια πράγματα που έγιναν στη καριέρα μου, τα οποία ήταν και χοντρά, να μη μιλήσω. Το ότι δε μιλάω δεν πάει να πει ότι τα χρεώνομαι και ότι τα αποδέχομαι».

Για το τι τίτλο θα έβαζε στην καριέρα του: «Νομίζω πως όπου πήγα και έπαιξα έκανα ό,τι μπορούσα, μέσα απ’ την ψυχή μου. Αυτό κανείς δε μπορεί να το αμφισβητήσει, ποτέ δεν κράτησα κάτι, έδωσε παντού ό,τι καλύτερο είχα μέσα μου».

Για το πώς νιώθει που ασχολείται με ακαδημίες: «Ευλογία. Θεωρώ τον εαυτό μου ευλογημένο που ασχολούμαι με παιδιά και που έπαιξα σε αυτό το επίπεδο. Αυτό που λέω και στα παιδιά είναι “Μακάρι να φτάσετε και να παίξετε εκεί που θα ονειρευτείτε”. Ποτέ δεν περίμενα στη ζωή μου ότι κάποια στιγμή θα φορέσω τη φανέλα της ομάδας που αγαπάω (σ.σ. Παναθηναϊκό) και για την οποία πάω στο γήπεδο. Είναι ένα όνειρο που εύχομαι σε κάθε παιδί να το κάνει πραγματικότητα. Μπορεί να έκατσα έναν χρόνο στον Παναθηναϊκό, αλλά για εμένα είναι σαν να έκατσα εκατό».

Πηγή: Gazzetta.gr