Λουτσέσκου: «Επέστρεψα γιατί ανήκω στην ιστορία του ΠΑΟΚ, εξαιρετική η σχέση μου με τον Ιβάν Σαββίδη» (vid)

Lucescu: "I returned because I belong to the history of PAOK, my relationship with Ivan Savvidis is excellent" (vid)

Razvan Lucescu spoke, among other things, about last season, his decision to return to PAOK and his relationship with Ivan Savvidis.

In an interview with Razvan Lucescu on PAOK TV, he reviewed last season, referring to his decision to return to Dikefalos to the north, but also to his relationship with the club's administrative leader, Ivan Savvidis.

In detail what he stated:

"It was a complicated season, in the final a fantastic season, I think that word describes it better. Why fantastic? Because we managed to overcome many difficulties from the beginning, the team was not ready, we did not have the whole roster. We had players who were used to playing in a completely different way in relation to the philosophy we brought back to PAOK. We all needed time to adjust. The players to get to know the coaching team and to adapt to our wants and requirements.

Another issue was that we brought in three new players at the end of the transfer window and delayed everything. We basically missed the first part of the fall and all the games came together Thursday-Sunday, the program was incredible.

Even our greatest enemy could not have made it so difficult. We had a lot of problems with the coronavirus, we had problems with injuries, we also had ups and downs that drove us crazy. There was no balance in this situation. We played in some games well and in others badly.

When we played well we flew and when the games with the low capacity teams came we lost everything, we did not have confidence, we did not react and there came a period from November to December when we had a series of negative results. In all respects, it was a complex situation, then came 2022, we began to have confidence, we stabilized our organization and philosophy. We started to win, but our program was very difficult again, the coronavirus hit us again and changed our program.

We had another game every three days when the European competitions started again, it was a difficult program. But we managed to reach an exceptional level by the end of March, as we managed all the situations properly. We had a long distance from the third place, we qualified for the quarterfinals of the Conference League, we eliminated AEK in two matches in the quarterfinals of the Cup. After the interruption, the program became difficult again, because we had the playoffs, the two matches with Olympiakos and the other two with Marseille.

These games all absorbed our energy. And they challenged us to give more than the players could in such a situation. We were hit again by injuries. And basically with the second Cup with Olympiakos in Karaiskaki, my assistant Chris came, I was in the coaches' locker room and he told me about the condition of the injured. After the analysis, with Sakis the physiotherapist and the doctors knowing how long everyone will be out, honestly my answer to all this was that I do not want to think about anything at the moment because if I do I will not be able to qualify for the final Cup. I understood how serious the problems were.

When you came to the team you said that he could go far to Europe and win the Championship, in the middle of the season you stressed that maybe you put a lot of pressure on the players and they were not ready for it. When did you realize that the thoughts you originally had may not have been realistic?

"When I made the first statement that we would win the Championship, it was an attempt on my part to provoke a reaction. I knew what happened in the last two years, I talked to people close to the club, to the fans, to the players and they all sent me the message that it was two bad years, losing confidence, realizing that they could not even fight in the hope that they would they could achieve something. After all, it was a team different from the one I left in 2019. There were players with no experience in victories, maybe not used to withstanding the pressure.

So with this statement I tried to challenge the players to fight against their limits. I had to give that motivation. I knew the risk at the time I made this statement, because if something went wrong, players who did not have the necessary experience would start to lose confidence. This challenge would create other problems and lose the balance. In fact this was the problem, the imbalance, which seemed, in crazy situations, from the ups and downs even during a fight.

We played very well for a while and then we made a couple of mistakes and we gave the opponent the opportunity to come back, that was the picture in the first part of the season and less in the second. This imbalance brought the moment when I had to take full responsibility. Let me speak directly and let me bear on my shoulders the admission that I made a mistake in making this statement. But this is football. Building a team presupposes these situations, what discussions, the challenges, the ups and downs, the strategy, the attack on the opponent, pushing the team to win something gradually, moment by moment, game by game.

I also believe that there were players with freshness at the perfect moment, giving the team the technical balance it needed and so we started to have good results that gave us the opportunity to finish the season with the pride that we achieved one of the best seasons in the history of PAOK. , without even having only good moments, but also very hard moments ".

We know, as well as the people, that you had a very difficult discussion with the players after the match with Ionikos. So how did you manage all this? How did you think then to get out of this crisis?

I forgot to tell you something. Perhaps the most important or if you want one of the strongest points of the technical staff and mine. The ability to work, to train. We are organized in our work and we focus on details. We always need time to work. So having this program, which in a way was fantastic that we managed to qualify and have these results, experiences that increased confidence and enthusiasm within the team, but on the other hand we started working in less and less normal conditions . We had to train only in teams, sometimes of 10,11, 12 players, the players who had played a day or two before were in the phase of recovering their energy and were not with us. Because of this it started to get very difficult.

During this period, even if we had consecutive matches, we were trying to think about how we would train and even during the Christmas break, even then, even for ten days, we all had to work with my colleagues in the organization to see me, analyzes, details, more for ourselves, This was a situation that gave us the confidence that we can get out of this situation.

The other thing that happened and helped was some discussions with players. The situation regarding the European games was also important. Even though people did not understand how important the match in Slovan was, I knew it was what gave me… permission to say and I said right after the game, that this was a qualifying result. And qualifying against Lincoln at home was a big boost. We also understood how it is for each player, how he manages it, the relationship he had with us, what cohesion is between the players, which is very important. There were many details as always that with the right mindset gave me back that balance and the ability to overcome the loss of confidence from the negative results.

At the end of the day we must always talk about balance. In football, as in life, I believe that people who build and find balance are successful.

How many vigilant nights have you had this season?

Do not ask me. I really do not know if I had even ten normal nights. I do not think I had. Because when you are like that, when you always sleep at 03.00 and you have to change bed every four days and after the matches you can not sleep, because of the adrenaline and he thinks about the same game and at the same time the next game, it is almost impossible… For the footballer maybe is easier, if not immediately after the game, maybe the next day. But for a coach, to end a match full of pressure from emotions and adrenaline and at the end of this match to have one or two hours of rest only, before facing the next game, the starting lineup, how to play, how to prepare for the opponent, what to do with the one or two workouts he will have at his disposal. So with so many emotions, it is impossible to sleep. And if you do this for say two weeks, then you lose the rhythm. I hope to rest during the summer holidays. But again it is this adrenaline that excites me, it is this pleasure of being on the field, this fighting spirit, everything that makes me happy.

And what is it like to feel that almost everyone in the organization, in the competition department and in general everyone in the club relies on you, they trust you and because of this I experience immense pain. He is also physical, I am not a "normal person" for the next two to three days. It depends, of course, on when the next game is, but I'm not well until the next one. Everything inside me is tormenting me, maybe at these moments the only way to keep my balance is my wife.

That would be the next question. What relaxes you and who is the person who helps you balance or what do you do after a game so that you do not feel this pain?

This happens after negative results. After positives, I can not say that I magnify my joy, that I fly. I do not externalize my joy. It is more of an interior, a deep sense of relief that I did the job properly. I like to drink a glass of wine after the game, to have my people near me. In fact we have decided that after each game and two days before the next game, we have dinner, drink a glass of wine and normally discuss our problems, about football, but in a more relaxed atmosphere than on the field. There is always a problem. Generally working with a group of people, especially players, means that every day you will have at least one problem. This is another aspect of this job and it may take some time to talk about it.

How does your wife, Anna, manage this situation, this condition of your work?

At first, I think I'm a boring person as a family man, he'm not having fun with me like maybe my kids. I do not know, maybe if I was alone now or divorced I would think too much about starting a family because I would destroy the other person. At least Anna was with me from the beginning and she went through the period when I was a footballer, we had very nice moments, moments of love, moments of war, hard experiences, we got to know each other…

Is there a person who is critical in some way in this area? You say that your wife does not give you instructions, however you come from a family that lives for football.

You do. Maybe my father and my mother, but not anymore; unfortunately my mother has grown up enough, she is 78 and she is no longer the same person, which is very sad for me. But no, no one in my family is critical of me, because no one is watching my work so closely. My daughter is with her family and her children, my son has his job. Do you think that I need more criticism?

People were born here to criticize and see mostly negativity or do you think the boss is an easy person in this part and can handle such situations? That is the law though. On the one hand nothing to criticize, but on the other…

Leaving aside managing people, why talk about it later, do you see yourself in football up to your 70s as your father or will you travel the world in three years like you said in a recent interview?

You know me well. I came here, I gave all my love to my work, to the team, to the place. For me honestly Thessaloniki is something very, very, very deep inside me and wherever I go I must love the city. If I do not love her, I will not be able to work, I will not be able to stay there. I have to love the place, I have to love the players. If I do not love the players, I will not be able to build a team with a mentality that will have the desire to go into battle. Look at the last years with PAOK we won the double twice. Once upon a time there was this story with the committees, but they stole our title, this is the truth! It was double! The next year we got the other double. Then we went to Al Hilal and won the Champions League, the championship and the Cup. Then we returned to PAOK and went to the Cup final, in the "8" of the Conference League, we took second place in the league, fighting until the end in all competitions.

This means that you have to be capable, to have a strong spiritual mentality and that comes from every field, from the relationships of people. And do not think that a player can be happy while not playing. No they are not very upset! Players all over the world lose interest if they do not play, but having this approach challenges the player to come to us, as a whole, to get out of his selfishness and give more to the team.

When a player does this, the chances of the team becoming successful increase. So this is what happens. I love Thessaloniki very much. I left here because I was really very sad at some point. I returned with joy because I love Thessaloniki. This is not a strategic move. And you know very well that everyone I know said to me: why are you coming back? Are you crazy;

And I said no, no strategy I have, nor am I afraid of anything and in any case I did a wonderful job here. I belong to the history of PAOK and I will remain. Nothing will change. Even if I have a bad period now. Nothing could change.

Well, I come because I love this place and I can tell you that I dream and I would like in 2-3 years with my wife who has a normal life, like me after all, to do this life. I do not want to be my father. I never compared myself to my father. I never projected myself in the future as if it were my father's career. I am happy with the trophies I have won. I am 53 years old and I have achieved many, many trophies, many jobs. Whenever I had to prove it to myself, I already did. So yes, I love my job, but I am also seriously thinking of quitting in 2-3-4 years. That's what I'm thinking about now. Maybe in 2-3 years I will change my mind. You know that life often puts you in strange and completely different situations and often forces you to change your mind.

Being a good coach is part of the job. Being a good manager and managing personalities is a different side of the profession. How do you see the connection with the players, being satisfied even when they are not playing and fighting for the team? And also something that the players themselves say is that you are a very smart person, who knows how to handle these situations well and absorb all the negativity and stress and that you let them play and show their skills.

I really do not know how to explain it. That's who I am. Maybe the first feeling they have from me is that I love them somehow, that I go to them, to their feelings. I think that is it. What did I tell you earlier? That I have the need to love. The place, the players, the people. I need to have enthusiasm around me, people who do not talk to others behind their back that they are together and they enjoy it. I respect everyone. I respect Morfi as much as Kyriakos, like Christos and Pantelis, Makis and Maria and whoever else you want in the same way. They know their job well and I do not intervene, because they know their subject better than I do. I respect them. I try to make everyone feel important. I have never gone further in training to talk to players that maybe they are the ones who will play. During the season they understand that yes, some play more, some less but everyone plays and everyone has to be involved. So everyone feels that their coach respects him.

Speaking about his relationship with Ivan:

"I have a great relationship with the boss, completely different. We are two different people but you have to because this is the reality that made me a better coach. Why; For many reasons, he pushed me to my limits, he made me learn how to manage a lot of pressure, but he did it on purpose. It made me really believe in incredible goals. I told him all this when he had his birthday, I thanked him for all this even when I left that we had a moment, but we live in today that we have a completely different relationship, I thanked him for our conversations that are now very different. Now everything is calmer, even when it… burned and swelled under pressure, say after a negative result, we analyze the situation to the fullest and always positively but also neutrally ".

*** Λουτσέσκου: «Επέστρεψα γιατί ανήκω στην ιστορία του ΠΑΟΚ, εξαιρετική η σχέση μου με τον Ιβάν Σαββίδη»

Ο Ραζβάν Λουτσέσκου μίλησε μεταξύ άλλων για την περσινή σεζόν, την απόφαση του να επιστρέψει στον ΠΑΟΚ και τη σχέση του με τον Ιβάν Σαββίδη.

Σε συνέντευξη που παραχώρησε ο Ραζβάν Λουτσέσκου στο PAOK TV έκανε μια ανασκόπηση της περσινής σεζόν, αναφέρθηκε στην απόφαση του να επιστρέψει στον Δικέφαλο του βορρά, αλλά και στη σχέση του με τον διοικητικό ηγέτη του συλλόγου, Ιβάν Σαββίδη.

Αναλυτικά όσα δήλωσε:

«Ήταν μία περίπλοκη σεζόν, στο φινάλε μία φανταστική σεζόν, νομίζω ότι αυτή η λέξη την περιγράφει καλύτερα. Γιατί φανταστική; Γιατί καταφέραμε να ξεπεράσουμε πολλές δυσκολίες από το ξεκίνημα, η ομάδα δεν ήταν έτοιμη, δεν είχαμε όλο το ρόστερ. Είχαμε παίκτες που ήταν συνηθισμένοι να αγωνίζονται με τελείως διαφορετικό τρόπο σε σχέση με την φιλοσοφία που επαναφέραμε στον ΠΑΟΚ. Χρειαστήκαμε όλοι χρόνο, προκειμένου να προσαρμοστούμε. Οι παίκτες να γνωρίσουν το προπονητικό τιμ και να προσαρμοστούν στα θέλω και τις απαιτήσεις μας.

Ένα άλλο θέμα ήταν ότι φέραμε τρεις νέους παίκτες στο τέλος της μεταγραφικής περιόδου και καθυστερήσαμε τα πάντα. Ουσιαστικά χάσαμε το πρώτο μέρος του φθινοπώρου και ήρθαν όλα μαζί παιχνίδια Πέμπτη-Κυριακή, το πρόγραμμα ήταν απίστευτο.

Ακόμη και ο μεγαλύτερος εχθρός μας δεν θα μπορούσε να το είχε κάνει τόσο δύσκολο. Είχαμε πολλά προβλήματα με τον κορονοϊό, είχαμε προβλήματα τραυματισμών, είχαμε και σκαμπανεβάσματα τα οποία μας τρέλαναν. Δεν υπήρχε ισορροπία σε αυτή την κατάσταση. Παίξαμε σε κάποια παιχνίδια καλά και σε άλλα άσχημα.

Όταν παίζαμε καλά πετούσαμε και όταν έρχονταν τα παιχνίδια με τις ομάδες χαμηλής δυναμικότητας τα χάναμε όλα, δεν είχαμε αυτοπεποίθηση, δεν βγάζαμε αντίδραση και ήρθε μία περίοδος από τον Νοέμβριο μέχρι και τον Δεκέμβριο που είχαμε ένα σερί αρνητικών αποτελεσμάτων. Από όλες τις απόψεις, ήταν μία πολύπλοκη κατάσταση, μετά ήρθε το 2022, αρχίσαμε να έχουμε αυτοπεποίθηση, σταθεροποιήσαμε την οργάνωση και την φιλοσοφία μας. Αρχίσαμε να κερδίζουμε, αλλά το πρόγραμμά μας ήταν και πάλι πολύ δύσκολο, μας χτύπησε και πάλι ο κορονοϊός και μας άλλαξε το πρόγραμμα.

Είχαμε πάλι ανά τρεις μέρες παιχνίδι όταν άρχισαν πάλι οι ευρωπαϊκές διοργανώσεις, ήταν δύσκολο πρόγραμμα. Όμως καταφέραμε να φτάσουμε μέχρι την διακοπή του Μαρτίου σε ένα εξαιρετικό επίπεδο, καθώς διαχειριστήκαμε σωστά όλες τις καταστάσεις. Είχαμε μεγάλη απόσταση από την τρίτη θέση, προκριθήκαμε στα προημιτελικά του Conference League, αποκλείσαμε την ΑΕΚ σε δύο ματς στα προημτελικά του Κυπέλλου. Μετά την διακοπή το πρόγραμμα έγινε και πάλι δύσκολο, γιατί είχαμε τα πλέι οφ, τα δυο ματς με τον Ολυμπιακό και τα άλλα δύο με την Μαρσέιγ.

Αυτά τα παιχνίδια απορρόφησαν όλοι μας την ενέργεια. Και μας προκάλεσαν να δώσουμε περισσότερα από όσα οι παίκτες μπορούσαν σε μία τέτοια κατάσταση. Χτυπηθήκαμε και πάλι από τραυματισμούς. Και ουσιαστικά με το το δεύτερο Κυπέλλου με τον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη, ήρθε ο βοηθός μου ο Κρις, ήμουν στα αποδυτήρια των προπονητών και μου είπε για την  κατάσταση των τραυματιών. Μετά την ανάλυση, με τον Σάκη τον φυσιοθεραπευτή και τους γιατρούς γνωρίζοντας πόσο καιρό θα μείνουν όλοι εκτός, ειλικρινά η απάντηση μου σε όλο αυτό ήταν ότι δεν θέλω να σκεφτώ κάτι αυτή την στιγμή γιατί αν το κάνω δεν θα μπορέσω να απολαύσω την πρόκριση στον τελικό Κυπέλλου. Είχα καταλάβει πόσο σοβαρά είναι τα προβλήματα.

Όταν ήρθατε στην ομάδα είχατε πει ότι μπορεί να πάει μακριά στην Ευρώπη και να πάρει το Πρωτάθλημα, στα μισά της σεζόν τονίσατε ότι ίσως βάλατε μεγάλη πίεση στους παίκτες και δεν ήταν έτοιμοι γι αυτό.  Πότε καταλάβατε ότι οι σκέψεις που είχατε αρχικά ίσως δεν ήταν ρεαλιστικές; 

«Όταν έκανα την πρώτη δήλωση ότι θα κερδίσουμε το Πρωτάθλημα ήταν από μέρους μου μία προσπάθεια να προκαλέσω μία αντίδραση. Ήξερα τι συνέβη τα τελευταία δύο χρόνια, μίλησα με ανθρώπους κοντά στο κλαμπ, με φιλάθλους, με παίκτες και όλοι μου περνούσαν το μήνυμα ότι ήταν δύο άσχημα χρόνια, χάνοντας την εμπιστοσύνη, αντιλαμβανόμενοι ότι δεν μπορούσαν να φτάσουν καν να παλέψουν με την ελπίδα ότι θα μπορούσαν να πετύχουν κάτι. Άλλωστε ήταν μία ομάδα διαφορετική από εκείνη που άφησα το 2019. Ήρθαν παίκτες χωρίς εμπειρία στις νίκες, ίσως όχι συνηθισμένοι να αντέχουν την πίεση.

Επομένως με αυτή την δήλωση προσπάθησα να προκαλέσω τους παίκτες να παλέψουν κόντρα στα όρια τους. Έπρεπε να δώσω αυτό το κίνητρο. Ήξερα το ρίσκο την ίδια στιγμή που έκανα αυτή την δήλωση, γιατί αν κάτι πήγαινε στραβά, οι παίκτες που δεν είχαν την απαραίτητη εμπειρία να αρχίσουν να χάνουν την αυτοπεποίθησή τους.   Αυτή η πρόκληση να δημιουργούσε άλλα προβλήματα και να χανόταν η ισορροπία. Στην πραγματικοτητα αυτό ήταν το πρόβλημα, η έλλειψη ισορροπίας, που φαινόταν, σε τρελές καταστάσεις, από τα σκαμπανεβάσματα ακόμη και στην διάρκεια ενός αγώνα.

Παίζαμε πολύ καλά σε ένα διάστημα και μετά κάναμε ένα δύο λάθη και δίναμε την δυνατότητα στον αντίπαλο να επανέλθει, αυτή ήταν η εικόνα στο πρώτο κομμάτι της σεζόν και λιγότερο στο δεύτερο. Αυτή η έλλειψη ισορροπίας έφερε την  στιγμή που έπρεπε να αναλάβω πλήρως την ευθύνη. Να μιλήσω ευθέως και να σηκώσω εγώ στους ώμους μου την παραδοχή ότι έκανα λάθος που προχώρησα σε αυτή την δήλωση. Αυτό όμως είναι το ποδόσφαιρο. Το να χτίζεις μία ομάδα προϋποθέτει αυτές τις καταστάσεις, τι συζητήσεις, τις προκλήσεις, τα μπρος πίσω, την στρατηγική, την επίθεση στον αντίπαλο, το να ωθείς την ομάδα να κερδίζει κάτι σταδιακά, στιγμή την στιγμή, παιχνίδι με το παιχνίδι.

Πιστεύω ακόμη ότι υπήρξαν και παίκτες με φρεσκάδα την τέλεια στιγμή, δίνοντας στην ομάδα την τεχνική ισορροπία που χρειαζόταν κι έτσι αρχίσαμε να έχουμε καλά αποτελέσματα που μας έδιναν την δυνατότητα να τελειώσουμε την σεζόν με την περηφάνια ότι πετύχαμε μία από τις καλύτερες σεζόν στην ιστορία του ΠΑΟΚ, δίχως μάλιστα να έχουμε μόνο καλές στιγμές, αλλά και πάρα πολύ σκληρές στιγμές».

Ξέρουμε, κι ο κόσμος επίσης, ότι είχατε μία πολύ δύσκολη συζήτηση με τους παίκτες μετά το ματς με τον Ιωνικό. Επομένως πως το διαχειριστήκατε όλο αυτό; Πώς το σκεφτόσασταν τότε για να βγείτε από αυτήν την κρίση;

Ξέχασα να σας πω κάτι. Ίσως το πιο σημαντικό ή αν θέλετε ένα από τα πιο δυνατά σημεία του τεχνικού επιτελείου και το δικό μου. Η ικανότητα του να δουλεύουμε, το να προπονούμε. Έχουμε οργάνωση στη δουλειά μας και εστιάζουμε πάνω σε λεπτομέρειες. Χρειαζόμαστε πάντα το χρόνο για να δουλέψουμε. Έχοντας αυτό το πρόγραμμα λοιπόν, που από μία άποψη ήταν φανταστικό το ότι καταφέραμα να προκριθούμε και να έχουμε αυτά τα αποτελέσματα, τις εμπειρίες που αύξησαν την αυτοπεποίθηση και τον ενθουσιασμό εντός της ομάδας, αλλά από την άλλη αρχίζαμε να δουλεύουμε σε ολοένα και λιγότερο φυσιολογικές συνθήκες. Ήμασταν αναγκασμένοι να προπονούμαστε μόνο σε ομάδες, κάποιες φορές των 10,11, 12 παικτών, οι παίκτες που είχαν παίξει μία ή δύο μέρες πριν ήταν στην φάση της αποκατάστασης της ενέργειας τους και δεν ήταν μαζί μας. Εξαιτίας αυτού άρχισε να γίνεται πολύ δύσκολο.

Αυτήν την περίοδο ακόμη κι αν είχαμ συνεχόμενα ματς, προσπαθούσαμε να σκεφτόμαστε το πως θα προπονηθούμε και ακόμη και στο διάλειμμα των Χριστουγέννων ακόμη και τότε έστω για δέκα μέρες, έπρεπε να δουλέψουμε όλοι μαζί με τους συνεργάτες μου στην οργάνωση με βίντε, αναλύσεις, λεπτομέρεις, πιο πολύ για μας τους ίδους, Αυτή ήταν μία κατάσταση που μας έδωσε την πεποίθηση πως μπορούμε να βγούμε από αυτήν την κατάσταση.

Το άλλο που συνέβη και βοήθησε ήταν κάποιες συζητήσεις με παίκτες. Επίσης ήταν σημαντική και η κατάσταση που αφορούσε τα ευρωπαϊκά παιχνίδια. Ακόμη κι αν οι άνθρωποι δεν καταλάβαιναν πόσο εσημαντικό ήταν το ματς στη Σλόβαν, εγώ ήξερα ότι ήταν αυτό που μου έδωσε την… άδεια να πω και το είπα αμέσως μετά το παιχνίδι, ότι αυτό ήταν ένα αποτέλεσμα πρόκρισης. Και το να προκριθούμε με αντίπαλο την Λίνκολν στο σπίτι μας ήταν μία μεγάλη ώθηση. Καταλαβαίναμε επίσης το πώς είναι για κάθε παίκτη, πώς το διαχειρίζεται, την σχέση που είχε μαζί μας, πως είναι η συνοχή μεταξύ των παικτών, πράγμα που είναι πολύ σημαντικό. Υπήρχαν πολλές λεπτομέρειες όπως πάντα που με σωστό τρόπο σκέψης μου έδωσαν πίσω αυτήν την ισορροπία και την ικανότητα να ξεπεράσω την απώλεια αυτοπεποίθησης από τα αρνητικά αποτελέσματα.

Στο τέλος της ημέρας πρέπει πάντα να μιλάμε για ισορροπία. Στο ποδόσφαρο, όπως και στη ζωή, πιστεύω ότι οι άνθρωποι που χτίζουν και βρίσκουν την ισορροπία είναι επιτυχημένοι.

Πόσα άγρυπνα βράδια είχατε αυτήν την σεζόν;

Μη με ρωτάτε. Πραγματικά δεν ξέρω αν είχα έστω και δέκα φυσιολογικά βράδια. Δεν νομίζω να είχα. Διότι όταν είσαι έτσι, όταν κοιμάσαι πάντα στις 03.00 και πρέπει κάθε τέσσερις μέρες να αλλάζεις κρεβάτι και μετά από τα ματς δεν μπορείς να κοιμηθείς, λόγω της αδρεναλίνης και σκέφτεται το ίδιο παιχνίδι και ταυτόχρονα το επόμενο παιχνίδι, είναι σχεδόν αδύνατο… Για τον ποδοσφαιριστή ίσως είναι πιο εύκολο, αν όχι άμεσα μετά το παιχνίδι, ίσως την επόμενη ημέρα. Για έναν προπονητή όμως, το να τελειώνει ένα ματς γεμάτο πίεση από συναισθήματα και αδρεναλίνη και τη στιγμή που τελειώνει αυτό το ματς να έχει μία με δύο ώρες ηρεμίας μόνο, πριν έρθει αντιμέτωπος με το επόμενο παιχνίδι, την αρχική ενδεκάδα, το πώς θα παίξει, το πώς θα προετοιμαστεί για τον αντίπαλο, το τι πρέπει να κάνεις τις μία με δύο προπονήσεις που θα έχει στη διάθεση. Με τόσα συναισθήματα λοιπόν, είναι αδύνατον να κοιμηθείς. Κι αν αυτό το κάνεις ας πούμε για δύο εβδομάδες, μετά χάνεις τον ρυθμό. Ελπίζω στις καλοκαιρινές διακοπές να ξεκουραστώ. Αλλά και πάλι είναι αυτή η αδρεναλίνη που με ενθουσιάζει, είναι αυτή η ευχαρίστησή του να είσαι στο γήπεδο, αυτό το μαχητικό πνεύμα, όλα αυτά που με κάνουν χαρούμενο.

Και πως είναι να νιώθετε πως σχεδόν όλοι στον οργανισμό, στο αγωνιστικό τμήμα και γενικά όλοι στον σύλλογο βασίζονται σ΄εσάς, σας έχουν εμπιστοσύνη;

Μη με ρωτάτε καλύτερα. Ναι, είναι δύσκολο πολύ δύσκολο. Αυτή είναι η πιο σκληρή κατάσταση κι όταν έχουμε αρνητικά αποτελέσματα γνωρίζω ότι εγώ απογοητεύω πολύ κόσμο και εξαιτίας αυτού βιώνω τεράστιο πόνο. Είναι και σωματικό, δεν είμαι «φυσιολογικός άνθρωπος» για τις επόμενες δύο με τρεις ημέρες. Εξαρτάται, βέβαια και από το πότε είναι το επόμενο παιχνίδι, αλλά μέχρι το επόμενο δεν είμαι καλά. Όλα μέσα μου με βασανίζουν, ίσως αυτές τις στιγμές ο μόνος τρόπος να διατηρήσω την ισορροπία μου είναι η γυναίκα μου.

Αυτή θα ήταν η επόμενη ερώτηση. Τι σας χαλαρώνει και ποιο είναι το πρόσωπο που σας βοηθάει να ισορροπήσετε ή τι είναι αυτό που κάνετε μετά από ένα παιχνίδι, ώστε να μην νιώθετε αυτόν τον πόνο;

Αυτό συμβαίνει μετά από αρνητικά αποτελέσματα. Μετά από θετικά, δεν μπορώ να πω ότι μεγαλοποιώ τη χαρά μου, ότι πετάω. Δεν εξωτερικεύω τη χαρά μου. Είναι περισσότερο κάτι εσωτερικό, ένα βαθύ αίσθημα ανακούφισης πως έκανα σωστά τη δουλειά. Μου αρέσει μετά από το παιχνίδι να πίνω ένα ποτήρι κρασί, να έχω τους ανθρώπους μου κοντά μου. Στην πραγματικότητα έχουμε αποφασίσει ότι μετά από κάθε παιχνίδι και δύο μέρες πριν το επόμενο παιχνίδι, δειπνούμε, πίνουμε ένα ποτήρι κρασί και συζητάμε φυσιολογικά τα προβλήματά μας, για το ποδόσφαιρο, αλλά σε μία πιο χαλαρή ατμόσφαιρα από ότι στο γήπεδο. Εκεί υπάρχει συνεχώς κι ένα πρόβλημα. Γενικά δουλεύοντας με ένα σύνολο ανθρώπων, ειδικά παικτών, σημαίνει ότι κάθε μέρα θα έχεις τουλάχιστον έαν πρόβλημα. Αυτή είναι μία άλλη πλευρά αυτής της δουλειάς και ίσως απαιτεί αρκετό χρόνο για να μιλήσουμε γι΄αυτό.

Πώς διαχειρίζεται η σύζυγός σας, η Άννα, αυτή την κατάσταση, αυτή τη συνθήκη της δουλειάς σας;

Αρχικά, πιστεύω ότι είμαι ένας βαρετός άνθρωπος σαν οικογενειάρχης, Μαζί μου δεν διασκεδάζει όπως ίσως και τα παιδιά μου. Δεν ξέρω, ίσως αν ήμουν μόνος μου τώρα ή χωρισμένος θα σκεφτόμουν πάρα πολύ να δημιουργήσω οικογένεια, επειδή θα κατέστρεφα το άλλο πρόσωπο. Τουλάχιστον η Άννα ήταν μαζί μου εξ αρχής και πέρασε την περίοδο που ήμουν ποδοσφαιριστής, περάσαμε πολύ ωραίες στιγμές, στιγμές έρωτα, στιγμές πολέμου, σκληρές εμπειρίες, γνωρίσαμε ο ένας τον άλλον…

Υπάρχει κάποιο πρόσωπο που είναι κρίσιμο κατά κάποιο τρόπο σε αυτόν τον τομέα; Λέτε ότι η γυναίκα σας δεν σας δίνει οδηγίες, ωστόσο προέρχεστε από μια οικογένεια που ζει για το ποδόσφαιρο.

Κανείς. Ίσως ο πατέρας μου και η μητέρα μου, αλλά όχι πια… η μητέρα μου δυστυχώς μεγάλωσε αρκετά, είναι 78 και δεν είναι πια ο ίδιος άνθρωπος, κάτι που για μένα είναι πολύ λυπηρό. Αλλά όχι, κανείς στην οικογένεια μου που να έχει διάθεση κριτικής προς εμένα, γιατί κανένας δεν παρακολουθεί τόσο στενά την δουλειά μου. Η κόρη μου είναι με την οικογένεια της και τα παιδιά της, ο γιός μου έχει την δουλειά του. Πιστεύεις πως χρειάζομαι και άλλη κριτική;

Οι άνθρωποι εδώ γεννήθηκαν για να κριτικάρουν και να βλέπουν κυρίως την αρνητικότητα ή πιστεύετε πως το αφεντικό είναι ένας εύκολος άνθρωπος σε αυτό το κομμάτι και μπορεί να διαχειριστεί τέτοιες καταστάσεις; Αυτό είναι το δίκαιο όμως. Από την μια πλευρά τίποτα σε κριτική, μα από την άλλη…

Αφήνοντας στην άκρη την διαχείριση των ανθρώπων, γιατί θα μιλήσουμε αργότερα για αυτό, βλέπετε τον εαυτό σας στο ποδόσφαιρο μέχρι τα 70 σας όπως ο πατέρας σας ή θα ταξιδεύετε στον κόσμο σε με τρία χρόνια όπως είπατε σε πρόσφατη συνέντευξη σας;

Με ξέρετε καλά. Ήρθα εδώ, έδωσα όλη την αγάπη στην δουλειά μου, στην ομάδα, στο μέρος. Για μένα ειλικρινά η Θεσσαλονίκη είναι κάτι πολύ, πολύ, πολύ βαθύ μέσα μου και όπου και αν πάω θα πρέπει να αγαπάω την πόλη. Αν δεν την αγαπάω, δεν θα μπορώ να δουλέψω, δεν θα μπορώ να παραμείνει εκεί. Πρέπει να αγαπάω τον τόπο, να αγαπάω τους παίκτες. Αν δεν αγαπάω τους παίκτες, δεν θα μπορώ να χτίσω ένα σύνολο με νοοτροπία, αυτό που θα έχει την επιθυμία να πάει στην μάχη. Κοιτάξτε τα τελευταία χρόνια με τον ΠΑΟΚ κατακτήσαμε δυο φορές το double. Μια φορά ήταν αυτή η ιστορία με τις επιτροπές, αλλά μας έκλεψαν τον τίτλο, αυτή είναι η αλήθεια! Ήταν double! Την επόμενη χρονιά πήραμε το άλλο double. Μετά πήγαμε στην Αλ Χιλάλ κερδίσαμε το Champions League, το πρωτάθλημα και το Κύπελλο. Μετά επιστρέψαμε τον ΠΑΟΚ και πήγαμε στον τελικό του Κυπέλλου, στους «8» του Conference League, πήραμε την δεύτερη θέση στο πρωτάθλημα παλεύοντας μέχρι τέλους σε όλες τις διοργανώσεις.

Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να είσαι ικανός, να διαθέτεις ισχυρή πνευματικά νοοτροπία και αυτό να προέρχεται από κάθε τομέα, από τις σχέσεις των ανθρώπων. Και μην νομίζετε ότι ένας παίκτης μπορεί να είναι χαρούμενος ενώ δεν παίζει. Όχι είναι πολύ στεναχωρημένοι! Παίκτες σε όλο τον κόσμο χάνουν το ενδιαφέρον τους αν δεν παίζουν, αλλά έχοντας αυτή την προσέγγιση προκαλείς τον παίκτη να έρθει σε εμάς, στο σύνολο, να βγει λίγο από τον εγωισμό του και να δώσει περισσότερα για την ομάδα.

Όταν ένας παίκτης το κάνει αυτό, οι πιθανότητες να γίνει η ομάδα επιτυχημένη αυξάνονται. Αυτό συμβαίνει λοιπόν. Αγαπάω πολύ την Θεσσαλονίκη. Έφυγα από εδώ γιατί πραγματικά ήμουν πολύ λυπημένος κάποια στιγμή. Επέστρεψα με χαρά επειδή αγαπάω την Θεσσαλονίκη. Δεν πρόκειται για κάποια στρατηγική κίνηση. Και ξέρετε πολύ καλά ότι όλοι όσοι γνωρίζω, μου είπαν: γιατί επιστρέφεις; Είσαι τρελός;

Kαι είπα όχι, ούτε στρατηγική έχω, ούτε φοβάμαι τίποτα και σε κάθε περίπτωση έκανα εδώ θαυμάσια δουλειά. Ανήκω στην ιστορία του ΠΑΟΚ και θα παραμείνω. Τίποτα δεν θα αλλάξει. Ακόμα και αν έχω μια κακή περίοδο τώρα. Τίποτα δεν θα μπορούσε να αλλάξει.

Λοιπόν, έρχομαι γιατί αγαπάω αυτό το μέρος και μπορώ να σας πω ότι ονειρεύομαι και θα ήθελα σε 2-3 χρόνια με την γυναίκα μου που έχει μια φυσιολογική ζωή, όπως και εγώ άλλωστε, να κάνω αυτή την ζωή. Δεν θέλω να γίνω ο πατέρας μου. Ποτέ δεν έκανα σύγκριση με τον πατέρα μου. Ούτε ποτέ έκανα προβολή του εαυτού μου στο μέλλον σαν επρόκειται για την καριέρα του πατέρα μου. Χαίρομαι με τα τρόπαια που έχω κερδίσει. Είμαι 53 ετών και έχω πετύχει πολλά, πολλά τρόπαια, πολλές δουλειές. Όποτε ότι έπρεπε να αποδείξω στον εαυτό μου, το έχω κάνει ήδη. Έτσι ναι, αγαπάω την δουλειά μου, αλλά επίσης σκέφτομαι σοβαρά σε 2-3-4 χρόνια να σταματήσω. Αυτό σκέφτομαι τώρα.  Ίσως σε 2-3 χρόνια να αλλάξω σκεπτικό. Γνωρίζετε ότι η ζωή σε βάζει συχνά σε περίεργες και εντελώς διαφορετικές καταστάσεις και συχνά σε αναγκάζει να αλλάξεις γνώμη.

Το να είναι καλός προπονητής είναι το ένα μέρος της δουλειάς. Το να είσαι καλός μάνατζερ και να διαχειρίζεσαι προσωπικότητες είναι μια διαφορετική πλευρά του επαγγέλματος. Πως βλέπετε ατή την σύνδεση με τους παίκτες, το να είναι ικανοποιημένη ακόμα και όταν δεν παίζουν και να μάχονται για την ομάδα; Και επίσης κάτι που οι ίδιοι οι παίκτες λένε είναι πως είστε ένας πολύ έξυπνος άνθρωπος, που ξέρει καλά να διαχειρίζεται αυτές τις καταστάσεις και να απορροφά όλο τον αρνητισμό και την πίεση και ότι τους αφήνετε να παίξουν και να δείξουν τις ικανότητες τους. 

Αλήθεια δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω. Αυτός είμαι. Ίσως η πρώτη αίσθηση που έχουν από εμένα είναι ότι τους αγαπάω με κάποιο τρόπο, ότι πηγαίνω προς εκείνους, προς τα συναισθήματα τους. Πιστεύω πως είναι αυτό. Τι σας είπα νωρίτερα; Ότι έχω την ανάγκη να αγαπάω. Το μέρος, τους παίκτες, τους ανθρώπους. Έχω ανάγκη να έχω γύρω μου ενθουσιασμό, ανθρώπους που δεν μιλούν με τους άλλους πίσω από την πλάτη τους ότι είναι μαζί και το χαίρονται. Σέβομαι τους πάντες. Σέβομαι την Μόρφη, όσο τον Κυριάκο, όπως τον Χρήστο και τον Παντελή, τον Μάκη και την Μαρία και όποιον άλλον θέλεις με τον ίδιο τρόπο. Ξέρουν την δουλειά τους καλά και δεν επεμβαίνω, διότι ξέρουν καλύτερα από εμένα το αντικείμενο τους. Έχω σεβασμό για αυτούς. Προσπαθώ να κάνω τον καθένα να νιώθει ότι είναι σημαντικός. Ποτέ στην προπόνηση δεν έχω πάρει πιο πέρα για να μιλήσω σε παίκτες που ίσως αυτοί είναι που θα παίξουν. Κατά την διάρκεια της σεζόν καταλαβαίνουν ότι ναι, κάποιοι παίζουν περισσότερο, κάποιοι λιγότερο μα όλοι παίζουν και όλοι πρέπει να εμπλέκονται. Ο καθένας λοιπόν νιώθει ότι τον σέβεται ο προπονητής του.

Μιλώντας για την σχέση του με τον Ιβάν: 

«Έχω μία εξαιρετική σχέση με το αφεντικό, τελείως διαφορετική. Είμαστε δύο διαφορετικοί άνθρωποι αλλά πρέπει να σας γιατί αυτή είναι η πραγματικότητα πως με έκανε καλύτερο προπονητή. Γιατί; Για πολλούς λόγους, με πίεσε στα όρια μου με έκανε να μάθω πως να διαχειρίζομαι την μεγάλη πίεση αλλά το έκανε επίτηδες. Με έκανε να πσιτέψω πραγματικά σε απίθανους στόχους. Του τα είπα όλα αυτά όταν είχε τα γενέθλιά του, τον ευχαρίστησα για όλα αυτά ακόμη κι όταν έφυγα που είχαμε μια στιγμή, μένουμε όμως στο σήμερα που έχουμε μία τελείως διαφορετική σχέση, τον ευχαρίστησα για τις κουβέντες μας που πλέον είναι πολύ διαφορετικές. Πλέον είναι όλα πιο ήρεμα, ακόμη κι όταν… καιγόμασε και είμασρε υπό πίεση, ας πούμε μετά από ένα αρνητικό αποτέλεσμα, αναλύουμε στο έπακρο και πάντα θετικά αλλά και ουδέτερα την κατάσταση».

Πηγή: To10.gr