11 χρόνια χωρίς τον Αλφόνσο (video)

Πέρασαν κιόλας 11 χρόνια από τότε που το ευρωπαϊκό μπάσκετ έμεινε φτωχότερο βλέποντας να "φεύγει" ο Αλφόνσο Φορντ, ένας χαρισματικός παίκτης αλλά το σημαντικότερο ένας λαμπρός άνθρωπος με ψυχή μικρού παιδιού.

Μπορεί στη μνήμη πολλών να είναι σαν εχθές, όμως τα χρόνια πέρασαν ακόμα κι αν τα ημερολόγια έμειναν σταματημένα στις 4 Σεπτεμβρίου του 2004. Σαν σήμερα (4/9) ο μεγάλος Αλφόνσο Φορντ έχανε τη "μάχη" με την λευχαιμία και στα 33 του χρόνια άφηνε το ευρωπαϊκό μπάσκετ πιο φτωχό. Ο χαρισματικός Αμερικανός που ήξερε πως να διασπά κάθε άμυνα βρίσκεται και θα βρίσκεται για πάντα χαραγμένος στην μνήμη όλων όσων πρόλαβαν να τον δουν εν δράση κι ακόμα περισσότερο να γνωρίσουν λίγο από το μεγαλείο ψυχής που έκρυβε μέσα του.
Το ημερολόγιο έδειχνε 31 Οκτωβρίου του 1971 όταν στο Γκρίνγουντ του Μισισιπί γεννιόταν ο Αλφόνσο Φορντ. Ο Αλ από μικρός κατάλαβε πως η σχέση του με τη "σπυριάρα" ήταν κάτι παραπάνω από απλή κι αυτό αποδείχθηκε περίτρανα όταν στην πρώτη του σεζόν στο Mississippi Valley State University ολοκλήρωσε τη χρονιά με μέσο όρο 29,9 πόντους ανά παιχνίδι. Η έφεση του στο σκοράρισμα τον χαρακτήριζε σε όλα τα χρόνια του κολεγίου, καθώς στα τέσσερα χρόνια που έπαιξε εκεί δεν υπήρξε ούτε μία σεζόν να έχει μέσο όρο πόντων μικρότερο των 25!
Τα κατορθώματα του 22χρονου τότε γκαρντ δεν άφησαν ασυγκίνητους τους Σίξερς που τον επέλεξαν στο νούμερο 32 των ντραφτ, ενώ στη συνέχεια ακολούθησαν οι Σιατλ Σουπερσόνικς και δύο χρόνια στο CBA. Κάπου εκεί το κεφάλαιο Αμερική έκλεινε για το Φορντ που πλέον θα διέσχιζε τον Ατλαντικό για να δει την Ευρώπη να υποκλίνεται στο ταλέντο του. Πρώτος σταθμός ήταν η Ισπανία και η Ουέσκα με την οποία αν και γνώρισε τον υποβιβασμό κατάφερε να αναδειχθεί πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος μετρώντας 25,1 πόντους.
Το 1996 έρχεται στην Ελλάδα, καθώς το έμπειρο μάτι του Κώστα Μίσσα τον φέρνει στον Παπάγου. Εκείνη τη χρονιά έρχονται τα μαύρα μαντάτα για τον Αλ, ο οποίος μαθαίνει ότι η λευχαιμία του χτύπησε την πόρτα. Δεν λέει σε κανέναν τίποτα και σαν μαχητής που ξεκουράζεται πριν μπει στη μεγάλη μάχη κρύβεται πίσω από το "έχω ένα πρόβλημα στο αίμα". Ένας χρόνος μακριά από τα γήπεδα ήταν μεγάλο διάστημα για έναν άνθρωπο που έμαθε να ζει με την πορτοκαλί μπάλα στα χέρια.

Λίγα χρόνια αργότερα, ο ίδιος είχε περιγράψει για το πως ξεκίνησαν όλα λέγοντας: "Μετά τον τελευταίο αγώνα της σεζόν '96-'97, με τον Σπόρτιγκ παίζαμε αν θυμάμαι καλά, άρχισα να αισθάνομαι πόνους στην πλάτη. Δεν έδωσα σημασία. Πήγα στην Αμερική για διακοπές, άρχισα να παίζω μπάσκετ για να συντηρούμαι, αλλά οι πόνοι δεν υποχωρούσαν. Πήγα στον οικογενειακό μας γιατρό και μου έκανε αιματολογικές εξετάσεις. Εκεί φάνηκε ότι είχα σοβαρό πρόβλημα στο αίμα. Κι αν δεν το είχα εντοπίσει τότε, ίσως τώρα να μην ζούσα.
Ήταν μια τρομακτική εμπειρία. Μπήκα στο νοσοκομείο για μια ολόκληρη εβδομάδα και έκανα τεστ. Φοβήθηκα πολύ, δεν το κρύβω. Πέρναγαν πολλά από το μυαλό μου. Πρώτα για τη ζωή μου και μετά για την καριέρα μου. Πήγα σε έναν ειδικό αιματολόγο. Βρήκαμε ότι με μια συγκεκριμένη αγωγή μπορούσα να γίνω καλά. Το κακό ήταν ότι έπρεπε να μείνω έξω από τα γήπεδα έναν ολόκληρο χρόνο".
Ο Φορντ μένει πράγματι για ένα χρόνο μακριά από την μεγάλη του αγάπη, όμως παρά τις χημειοθεραπείες που υποβάλλεται ο Σπόρτιγκ του δίνει την επόμενη σεζόν συμβόλαιο (σεζόν 1998-99). Η ομάδα των Πατησίων ποτέ δεν μετάνιωσε για εκείνη την επιλογή της, καθώς ο Αμερικανός μπομπέρ που ποτέ δεν σταμάταγε να χαμογελάει έμελλε να γράψει τη δική του λαμπρή σελίδα στο βιβλίο της ιστορία της ομάδας.

Η Ελλάδα τον είχε πλέον κερδίσει για τα καλά και μετά τον Παπάγο και τον Σπόρτιγκ ήταν η σειρά των φιλάθλων του Περιστερίου να τον θαυμάσουν με τη φανέλα της αγαπημένης τους ομάδας. Για δύο χρόνια ο ύψους 1,93μ. γκαρντ βομβάρδιζε τα αντίπαλα καλάθια έχοντας κατά μέσο όρο 26 πόντους ανά παιχνίδι και οδηγώντας τους "πρίγκιπες τις δυτικής όχθης" στην Euroleague.
Από το Περιστέρι το δρομολόγιο τον πήγε το 2001 στον Πειραιά και στον Ολυμπιακό που βρήκε στο πρόσωπο του Αμερικανού τον "killer"  που αναζητούσε. Ο Φορντ στα ημιτελικά του πρωταθλήματος απέκλεισε σχεδόν μόνος του τον Παναθηναϊκό, όμως στο 4ο παιχνίδι των τελικών με την ΑΕΚ έμεινε εκτός αποστολής έπειτα από επιλογή του Λευτέρη Σούμποτιτς. Η φυγή από τον Ολυμπιακό προκάλεσε απορίες, όμως κανείς δεν ήθελε να πιστέψει ότι κάτι δεν πάει καλά.
 Ο ίδιος μετακόμισε στην Ιταλία για λογαριασμό της Σιένα και στη συνέχεια αγωνίστηκε με την Σκαβολίνι που έμελλε να είναι η τελευταία του ομάδα. Ο 2 φορές πρώτος σκόρερ της Euroleague ακόμα και την τελευταία του σεζόν στα γήπεδα ολοκλήρωσε τη χρονιά στην Ιταλία με 22,2 πόντους μέσο όρο. Στη Σκαβολίνι έπεσαν οι τίτλοι τέλους, καθώς το χαμογελαστό παιδί των ευρωπαϊκών γηπέδων που μπορούσε να σκοράρει με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο λύγιζε από το βάρος της ασθένειας.
Στις 4 Σεπτεμβρίου του 2004 μόλις δύο εβδομάδες μετά την ανακοίνωση της απόσυρσής του από το μπάσκετ σε νοσοκομείο του Μέμφις έσβησε για πάντα το χαμόγελο που θαρρείς πως ήταν ζωγραφισμένο για 33 χρόνια στα χείλη του. Η Euroleague προς τιμήν του έδωσε το όνομα του στο βραβείο του πρώτου σκόρερ ("Βραβείο Αλφόνσο Φορντ"), καθώς μέχρι και σήμερα είναι ο πρώτος σκόρερ σε μέσο όρο (22,2) και σε πόντους  ανά λεπτό (0.66).
Πηγή: Sport 24